Sharqiy turkcha

Turkiy, Eski oʻzbek tili, Chigʻatoy tili yoki Sharqiy turkcha[1] (Chagʻatoy turkchasi Türkčä til [3] ) — turkiy tillarning qarluq guruhiga mansub tillardan biri; mahalliy turkiy lahjalar negizida oʻzidan oldingi davrlar (masalan, Qoraxoniylar — 11-12-asrlar; Oltin Oʻrda — 13-14-asrlar)ning adabiy-lisoniy anʼanalari taʼsiri ostida shakllangan va 14-asr 2-yarmidan 19-asr oxirlarigacha mavjud boʻlgan yozma kitobiy til.
Alisher Navoiy va Bobur adabiy tilni turkiy til deyishgan. "Chig'atoy tili" iborasi keyingi davrlarda ishlatilgan.

Tarixi

Oʻzbek tili tarixini davrlashtirish va bunda eski oʻzbek tilining oʻrni va qaysi davr (yillar)ni qamrab olishi haqida yagona fikr mavjud emas. Oʻzbek tili tarixini davrlashtirish boʻyicha rus olimlaridan S.Ye. Malov, P.M. Melioranskiy, A.N. Samoylovich, A.K. Borovkov, A.M. Shcherbak, venger olimi Ya. Ekman, oʻzbek olimlaridan O. Usmonov, Gʻ. Abdurahmonov, U.Tursunov bilan B. Oʻrinboyev, A. Muxtorov bilan U. Sanaqulov va boshqalarning tadqiqotlari mavjud (ularning baʼzilarida „Eski oʻzbek tili“ termini oʻrnida „Turkiy“, „Chigʻatoy tili“, „Oʻrta Osiyo turkiy adabiy tili“ terminlari qoʻllangan).

Eski oʻzbek tili atamasi XX asrning 20chi yillaridan qoʻllanilishi boshlangan atama hisoblanadi. Ushbu atamaning yuzaga kelishi bu yagona Turkiston gʻoyasini yoʻqotish va Oʻrta Osiyoda milliy davlatlarning tashkil etilishi bilan bogʻliqdir.
Eski oʻzbek tili qadimgi turkiy tilning bevosita davomi va hozirgi oʻzbek tilining asosi hisoblanadi. Ayrim ilmiy manbalarda „chigʻatoy tili“ deb ham ataladi, ammo eski oʻzbek tilining Chigʻatoyga, moʻgʻullarga hech qanday aloqasi yoʻq, buning ustiga oʻsha davr yozuvchi va shoirlari oʻz tillarini turkiy (til) deb nomlaganlar. Qarluq, oʻgʻuz, qipchoq guruhlariga mansub turkiy tillar oʻrtasidagi mintaqaviy variantlashuv (oʻzgarishlar) va jadal, samarali aloqamunosabatlar tufayli kelib chiqqan turli lahjaviy shakllarni oʻz ichiga olgan eski oʻzbek tili umumlahjaviy (barcha lahjalar uchun umumiy) xususiyatga ega boʻladi. Bu xususiyat koʻplab arabcha, forscha oʻzlashmalar, shuningdek, arab grafikasining qoʻllanishi oqibatida yanada chuqurlashadi, murakkablashadi. Buning natijasida eski oʻzbek tilidagi asarlar Bosfordan Oltoy va Hindistongacha choʻzilgan hududda yashovchi turkiyzabon xalqlar tomonidan keng oʻqiladigan boʻlgan. Shuni aytish kerakki, arabcha, forscha soʻz va iboralarning koʻplab qoʻllanishi va uslubiy vositalar sababli kitobiy til jonli tildan jiddiy farq qilgan. Yozma adabiyotning kam tarqalganligi tufayli lahja xususiyatlari saqlanib qolgan. Bunday xususiyatlar adabiy asarlarda ham maʼlum darajada oʻz aksini topgan. Fargʻona va Movarounnahrda yozilgan adabiy asarlar tili bilan Xorazmda yozilgan adabiy asarlar tili oʻrtasida maʼlum lahjaviy farqlar sezilib turgan.

Hozirgi oʻzbek va uygʻur tillari eski oʻzbek tilining „keyingi shakli“ hisoblanadi yoxud chagʻatoyning bevosita davomi, shuning uchun uni baʼzan „eski oʻzbek tili“ deb ham atashadi. Eski oʻzbek tili badiiy ekspressivligi va terminologik jihatdan boyligi bilan ajralib turadi. Sheʼr va nasr janrlariga diniy, falsafiy va didaktik, ilmiy, huquqiy, rasmiy, epistolyar adabiyot uslublari kiradi.

Eski oʻzbek tilining ilk shakllanish davrida (13—14-asrlar) bu narsa yaqqol koʻrinar edi, keyinchalik esa bunday lahjaviy xususiyatlar aralashib ketadi. Masalan, Xorazmiyning „Muhabbatnoma“ va Said Ahmadning „Taashshuqnoma“ asarlarida oʻgʻuz lahjasi xususiyatlari, Qutbning „Xusrav va Shirin“ asarida qipchoq lahjasi xususiyati oʻz aksini topgan boʻlsa, 16-asrga oid „Boburnoma“da qarluq, oʻgʻuz va qipchoq lahjalarining xususiyatlari aralash hodda qoʻllangan. Shu tariqa lahja xususiyatlari astasekin yoʻqola borib, 15—16-asrlarda yagona, umumiy adabiy til xususiyatlari asosiy oʻrinni egallaydi. Eski oʻzbek adabiy tili ancha keng hududga yoyilib, uning barqarorlashgan meʼyorlari asosida yozuvchi va shoirlar 19-asr oxiri — 20-asr boshlarigacha ijod qilib keldilar.

Eski oʻzbek tili Alisher Navoiy davrida, uning asarlarida oʻz rivojining eng yuqori pogʻonasiga koʻtarildi. Shoir oʻzining oʻnlab nazmiy va nasriy asarlari bilan bu tilni kamolotga yetkazdi, uni davlat tili darajasiga olib chiqishga harakat qildi. U nafaqat oʻsha va keyingi davrlar oʻzbek adabiy tilining asoschisi, rivojlantiruvchisi, balki tadqiqotchisi hamdir. Navoiy oʻzining „Muhokamat ul-lugʻatayn“ asarida eski oʻzbek tili (turkiy)ni fors tiliga qiyoslash asosida uning fonetik, leksik va grammatik sohalarda rivojlangan til ekanligini nazariy jihatdan asoslab, koʻrsatib beradi. Boburning nasriy asari „Boburnoma“ Navoiyning nasriy asarlaridan tilining ancha soddaligi, jonli tilga yaqinligi bilan hatto hozirgi zamon oʻquvchisiga ham tushunarlidir. Alisher Navoiydan keyin yaratilgan nasriy asarlar va ayrim dostonlarda Eski oʻzbek tilining anʼanaviy meʼyorlaridan bir oz uzoqlashish, uni xalq tiliga yaqinlashtirish tamoyili kuzatiladi. Koʻplab sheʼriy asarlarda, gʻazallarda esa eski oʻzbek adabiy tili anʼanalari davom etadi.

XV asr oxiridan boshlab eski oʻzbek tilida eski uygʻur qoraxoniy adabiy anʼanalaridan uzoqlashish va zamonaviy oʻzbeklarning ajdodlari tili bilan yaqinlashish tendensiyasi kuzatildi. Bu vaqtga kelib, hozirgi oʻzbek tiliga oʻtish xususiyatlari adabiy tilning grammatik tizimida aks etdi.
19-asrning 2-yarmiga kelib nasriy asarlargina emas, nazmiy asarlar ham jonli tilga yaqinlashadi. Muqimiy, Furqat, Zavqiy va boshqalar shoirlarning asarlari ana shular jumlasidandir. Ayni shu davr, yaʼni 19-asr oxiri — 20-asr boshlari eski oʻzbek adabiy tilidan hozirgi oʻzbek adabiy tiliga oʻtish bosqichi hisoblanadi.
Bu til SSSR davrida standart oʻzbek tili bilan almashtirilgunga qadar adabiy til sifatida ishlatilgan. Masalan, 1922-yilda Toshkentda eski oʻzbek tilida jadidlarning „Haqiqat“ jurnali nashr etilgan.

Alifbosi

Eski oʻzbek tili alifbosi arab-fors alifbosiga asoslangan boʻlib, Kona Yëziq (eski yozuv) deb atalgan.

Unlilar

Qaysi so'z bor bo'lishidan qat'i nazar, O unlisi doimo alif bilan yoziladi. Soʻz boshida baʼzan “عٰا” ketma-ketligi boʻlishi mumkin, bu ham O tovushini hosil qiladi, lekin bu juda kam uchraydi va faqat arabcha soʻzlarda mumkin.

Fors va arab soʻzlarida “A” tovushi zabar bilan ifodalanadi. Zabar baʼzi turkiy soʻzlardagi “A” harfini ifodalash uchun ham qoʻllaniladi, lekin bu odatda ikkinchi boʻgʻin bilan chegaralanadi va faqat boshqa shevalarda tarixan yumshoq unlilarga ega boʻlgan va unlilar uygʻunligini saqlab qolgan turkiy soʻzlarda uchraydi.

“A” harfi bilan tugagan turkiy kelib chiqishi fe’l va fe’l qoʻshimchalari oxirida “Hoyi Havvaz” harfi oʻrniga Alif qoʻllanib yoziladi.

Oʻzbek tilining oʻzi unlilar uygʻunligini yoʻqotgan boʻlsa-da, bu alifbo orqali eski oʻzbek tilida saqlanib qolgan. “Orqaga” unli uygʻunligi soʻzlarida “A” ni ifodalash uchun Alif harfi ishlatiladi. Tarixan "old" unli uyg'unligi bo'lgan so'zlarda "A'" ifodasi uchun Zabar harfi ishlatiladi. Bu muhim, chunki uyg'ur tilida bu farq yanada mustahkamroq va Alif ham, Zabar ham barcha vaziyatlarda turli xil tovushlarni chiqaradi, bu emas. Oʻzbek tiliga oʻxshab aralash.Shuning uchun ham eski oʻzbek tilida “A” harfini ikki xil tarzda yozish tillararo uygʻunlik uchun muhim edi.

Bu faqat fors va turkiy soʻzlarning birinchi boʻgʻinida uchraydi. Arab tilida bu mavjud emas. Tarixan bu xat "ای" harfidan farqli ravishda yozilmagan, ammo o'quvchiga sodda bo'lishi uchun zamonaviy formatda berilgan.

Bu har qanday va barcha bo'g'inlarda uchraydigan oddiy unli.

Baʼzan ikkinchi boʻgʻinda “i” harfi ketma-ketligi “i”ni ifodalash uchun ishlatiladi. Bu faqat turkiy so'zlarda bo'lib, juda kam hollarda uchraydi. Bunga misol qilib “Xotun خٰاتِون”, “oʻrik اۄرِوک” “Boyin بۄیِون”, “Yomgʻir یٰامغِور” va “Oltin آٰلتِون” kabi soʻzlarni keltirish mumkin. Bu muhim oʻzgarishning saqlanishiga sabab, uygʻur tilida ikkinchi boʻgʻinda kelgan bu “vov” harfi aslida oʻz talaffuzini saqlab qolganligi, uygʻur tilidagi bu soʻzlarning “Xotun”, “oruk”, “Boʻyun”, “” talaffuz qilinishidir. Yomg'ur" va "Oltun". Eski oʻzbek yozuvi turkiy tillarni oʻzaro tushunishni birinchi oʻringa qoʻyish uchun uygʻunlashtirishga yordam berganining yana bir usuli bu.

Bu maxsus eslatmalarsiz oddiy xat. U faqat fors va turkiy soʻzlarning birinchi boʻgʻinida uchraydi. Arabcha soʻzlarda uchramaydi. Tarixiy yozuvda bu harf "او" dan farqlanmaydi. Ushbu sahifada uni zamonaviy tamoyillarga ko'ra farqlash uchun maxsus xat berilgan.

Bu oddiy xat bo'lib, qanday ko'rinsa ham yoziladi. U har qanday bo'g'inda mavjud bo'lishi mumkin.

Faqat arab va fors tillariga xos unlilar.
Quyidagilar arab va fors tillariga xos boʻlib, afsuski, ularning joylashuvi yodga olinishi kerak.

Undosh tovushlar

Hozirgi oʻzbek tilida “ژ” harfi ham, “ج” harfi ham bir-biridan farq qiladigan tovushlarni hosil qiladi, lekin afsuski, bu zamonaviy alifboda koʻrsatilmagan.

"ݣ" harfi tarixan "نگ/نک" ketma-ketligi bilan yozilgan, ammo bu etimologik jihatdan to'g'ri emas. Bu harf ilk bor oʻrta asr turkiy adabiy davrida ixtiro qilingan boʻlib, turkiy soʻzlarga xos boʻlib, fors va arab tillarida uchramaydi.

Eski òʻzbek tilining undoshlari juda fonetik va izchil. O'rgatish yoki yodlash kerak bo'lgan yagona undosh tovushlar bu arabchadir. Bu undosh tovushlar: ع، ح، ف، ث، ذ، ص، ض، ط، ظ. Arab tilidagi ildiz tizimini hisobga olsak, bu undoshlarni yodlash va joylashtirish qiyin emas. Agar siz bitta uch harfli ildizni bilsangiz, undosh tovushlarning barchasini bir oz boshqacha (lekin o'xshash) ma'noga ega bo'lgan kelajakdagi so'zning ildizini bilish orqali bilishingiz mumkin. Zamonaviy Eronda arab tilini bilmaydigan ma'ruzachilar haligacha o'zlari ko'rmagan arabcha so'zlarning to'g'ri yozilishini bashorat qila oladilar, chunki ular o'tmishda bir xil 3 undoshli o'xshash so'zga duch kelishgan.

Manbalar

Adabiyotlar

Havolalar

uz.wikipedia.org