Ozarbayjon madaniyati
Ozarbayjon madaniyati — Ozarbayjonda yashaydigan xalqlar madaniyati va mavjud davlatlar tarixi. Ozarbayjonda madaniyatni rivojlanishiga siyosiy va harbiy hodisalar hamda Ozarbayjonni Sharq va Gʻarb kesishgan joyida joylashgani tarixan taʼsir koʻrsatgan.
XIV-XV asrlarda Ozarbayjon — turkiy etnosni shakllanishi bilan Ozarbayjon madaniyati ham rivojlanadi. Oʻzining muqobil markaziga ega boʻlmagan bu madaniyatni Usmoniylar madaniyatidan ajratish qiyindir. XV asrda Ozarbayjon madaniyatining ikki markazi shakllanadi: Janubiy Ozarbayjon va Tekislikli Qorabogʻ. XVI — XVIII asrda ushbu madaniyat markazlarining shakllanishi yakunlanadi. XIV — XV asrlar Ozarbayjon madaniyati haqida gapirar ekanmiz, Ozarbayjon adabiyoti va madaniyatning boshqa qismlari til bilan chambarchas bogʻliqligini taʼkidlash kerak. Aholi turkiylashganidan soʻng Moddiy madaniyat anʼanaviy boʻlib qoldi. Mustaqillikdan soʻng, Ozarbayjon madaniyati Eron hamda Arab madaniyatlari bilan uzviy aloqalarini saqlab qoladi. Ular umumiy din va umumiy madaniy — tarixiy anʼanalarga ega.
Hozirgi davrgacha yetib kelgan arxeologik topilmalar va moddiy yodgorliklar Ozarbayjon hududida tarixdan ilgari davrda (Gobuston petrogliflari), shuningdek, Kavkaz Albaniyasi davrida (Kum va Lekit qishloqlaridagi ibodatxonalar) madaniyat rivojlanganini koʻrsatadi. Islomni tarqalishi bilan, Ozarbayjonda musulmon madaniyati rivojlangan, masjid, madrasa, maqbaralar qurilgan, ayniqsa, bezak sanʼatining ornamentli shakli rivojlandi. XIX asrda Ozarbayjonni Rossiya bilan birlashishi bilan, bu yerda yashaydigan aholi Rossiya madaniyati bilan tanishadi va u orqali jahon madaniyatiga yaqinlashadi. Sovet Ozarbayjoni davrida, Ozarbayjon madaniyati rivojlanishida tubdan oʻzgarishlar sodir boʻldi. XXI asrda Ozarbayjon madaniyat sohasida yangilandi.
Ozarbayjon musulmon mamlakatlari orasida birinchi boʻlib milliy teatr (Mirza Fatali Axundovning „Sargyuzashti-vaziri-xani-Lenkoran“), opera (Uzeir Gadjibekovning „Layli va Majnun“) hamda baletga (Afrosiyob Badalbeylining „Qiz qalʼasi“) asos solgan mamlakatlardan biridir. 1918—1920-yillarda Ozarbayjon Demokratik Respublikasi islom dunyosi hamda islom mamlakatlari orasida ayollar ovoz berish huquqiga ega boʻlgan birinchi davlat hisoblanadi.
YUNESKO umumjahon Merosi roʻyxatiga Ozarbayjondan Icherisheher, Gobuston petrogliflari, nomoddiy madaniy merosi roʻyxatiga esa mugʻom, oshiq sanʼati, Navroʻz bayrami, anʼanaviy gilamchilik sanʼati, tor ijrosi sanʼati, Qorabogʻ otlarida Chovgan oʻyini, kalagai, mis idishi sanʼati, anʼanaviy lavash yopish kirgan. ANNA Qoʻlyozma Institutida saqlanib qolgan „Tibbiyot va farmatevtika haqidagi oʻrta asrlar qoʻlyozmasi“ YUNESKOning „Umumjahon xotirasi“ roʻyxatiga kiritilgan.
Ozarbayjon nomi
„Ozarbayjon“ toponimi parfyan va oʻrtaforsiy qadimgi Atroaptena yoki Midiya Atroaptena qadimgi davlat nomi — Aturpatakan soʻzidan kelib chiqqan. Aleksandr Makedonskiy bosqinidan soʻng, Midiyaning soʻnggi axamoniy satrapi Atroapat oʻziga qirollik tashkil etgan joy — Midiyaning shimoliy qismini Midiya Atropatena yoki shunchaki Atroppatena deb atashdi. „Aturpatkan“ nomidan oʻrtaforsiy „Azerbadgan“ orqali Ozarbayjon nomi kelib chiqadi. Mamlakatda eron tilida soʻzlashadigan midiyalik qabilalari yashagan. Asl nomi manbasi hududda Zardushtiylik dini tarqalganligi va „olovdan himoyalangan“ yoki „olov joyi“ maʼnosi bilan bogʻliq.
Oʻrta asrlar arab geograflari atoqli ot Adarbador — „olov ibodatxonasi“ yoki „Olovni saqlovchi“ nomini boshqacha talqin qilishgan, ayniqsa Atropatenada koʻp sonli yonib turgan gulxanli zoroastr ibodatxonalari boʻlgan.
XIX asr ozarbayjon tarixchisi Abbas Kuli Aga Bakixanov „Ozarbayjon“ soʻzi kelib chiqishini bu hududda eron xurramchilarini Arab xalifaligiga qarshi qoʻzgʻolini yetakchisi mashhur polkovnik Babek ismi bilan bogʻlagan.
Asr oʻrtalarida, X asr arab tarixchisi, geograf va sayohatchisi Al-Masudi Ozarbayjon toponimi qoʻllangan hudud Araks shimoliga kengayganini takidlagan. Shimoli — sharqdagi Mugʻon choʻlini shuningdek, Ibn Xordadbex ham kiritgan. U Arran va Ozarbayjonni alohida tariflagan. Ozarbayjonning tarixiy markazi hamisha Urmiya koʻlidan sharqidagi togʻli hudud boʻlgan.
Safaviylar davrida soliqdan olingan daromadlarni olish maqsadida Araks shimolidagi muayyan yerlar bir muddatga Ozarbayjon provinsiyasiga qoʻshilgan. „Iranika“ ensiklopediyasiga koʻra, Safaviylar davrida (XVI-XVII) „Ozarbayjon“ termini Araks shimolidagi ayrim hududlarni belgilash uchun qoʻllanilgan, lekin Safaviylar hukmronligi qulaganidan soʻng, bu manoda qoʻllanilmay qoldi; XIX asr rossiyadan ozarbayjon mualliflari (Mirza Adigyozalbek va Mirza Jamol Javonshir) uni faqatgina Araks janubidagi yerlarga nisbatan qoʻllay boshladi. Safaviylar davrida, M.Atkin fikricha, „Ozarbayjon“ nomi Sharqiy Kavkazning barcha musulmon xonliklari hamda Araks daryosi janubidagi hududlarga nisbatan qoʻllanilgan.
Erta arab geografiyasi davrida Ozarbayjon asosan Eron platosining shimoli-gʻarbiy qismini qamrab olgan. Mashhur rus sharqshunosi V.Bartold takidlashicha Araks Ozarbayjon va Arran oʻrtasida chegara hisoblangan. Britaniyalik antropolog Richard Tapper fikriga koʻra Mugan hududi tarixiy Ozarbayjonda joylashgan.
Imperator Aleksandr III (1881—1894) davrida yevropa olimlari va jurnalistlari „Ozarbayjon“ terminini qoʻllay boshlashdi. Boku hamda Elisavetpol guberniyasiga ajratilgan Shirvon va Arran yerlarini belgilash uchun qoʻllashgan. Bu yerlarda qardosh fors ozarbayjon turkiylari yashagani sababli Rossiyada bunga 1917-yildan amal qila boshlashdi.
1917-yilning 15-20-aprel kunlari Bokuda Kavkaz musulmonlari Kongresi kengashi boʻlib oʻtdi. Kengash davomida Ozarbayjon uchun avtonom maqom berilishi haqidagi ochiq talablar eshitildi. Lekin Gadji Zeynalabdin Tagiyevning taklifiga koʻra, „Ozarbayjon“ nomining oʻzi yakuniy rezolyutsiya matnidan olib tashlangan. 1918-yilning 28-may kuni Kavkaz orti seymining musulmonlar fraksiyasi oʻz majlisida Kavkaz Ozarbayjon davlatining mustaqilligini eʼlon qilish haqida qaror qabul qilishdi. Eron bu deklaratsiyaga qarshiligini bildirdi. Ozarbayjon Demokratik Respublikasi hukumati eron xatarlarini bostirish uchun xorij bilan muomala vaqtida oʻz hujjatlarida „Kavkaz Ozarbayjoni“ terminidan foydalandi.
Ozarbayjonliklar nomi
XVI-XVII asrlar manbalarida Safaviylar davlatidagi boshqa xalqlar bilan birga Ozarbayjonliklar azaldan turkiy koʻchmanchi qabilalarining birlashmasiga nisbatan qoʻllanilgan „kilbashi“ termini bilan atalgan. XV-XVIII asrlarda ozarbayjonliklarni Usmoniylar imperiyasida ham atashgan. Usmoniy turklari uchun ularning tili boʻyicha ajralishi emas, balki islomning shealar mashabiga kirishi eʼtiborga olingan.
Janubiy Kavkaz Rossiya Imperiyasining bir qismi boʻlganidan soʻng, barcha turkiy xalqlarni azaldan tatarlar deb atagan rus hukumati ozarbayjonliklarni kavkaz yoki ozarbayjon tatarlari deb nomladi. Revolyutsiyadan oldin ozarbayjonliklarni forslar deb atashgan.
Ozarbayjon xalqida ularni avval bunday nomlashgani uchun konsensusi yoʻqdir, nomlashning oʻzi ijtimoiy rivojlanish darajasida belgilangan. Misol uchun, yarim koʻchmanchi hayot tarzini olib borgan va patriarxal — qabila aloqalari sarqitlarini saqlab qolgan aholi oʻzlarini qabila yoki nasabi boʻyicha atashgan (avsharlar, tekeli, kengarli, ayrumlar va h.k.). iqtisodiy faoliyat sohasi Ozarbayjonning alohida kichik tumanlari bilan cheklanib qolgan qishloq va shahar turgʻoq aholisi oʻzlarini hududiy mansublik boʻyicha atashgan (shirvonliklar, qorabogʻliklar, shekinlar, kubinlar va bokuliklar). Alesker Alekperov oxirgisini bir qator kichik xonliklar mavjud boʻlganida ajralish sarqiti deb hisoblagan.
Shu bilan birga diniy sabablarga koʻra ham nomlanish boʻlgan — „musulmonlar“, misol uchun XIX asr oxirida shoir Mirza Alekper Sobir oʻz vatandoshlariga shunday murojat qilardi.
Ozarbayjon tarix va sanʼat arboblari orasida ozarbayjon xalqiga turli murojat shakllarini uchratish mumkin. Qorabogʻ xonligining vaziri hamda shoir Molla Panox Vagif Ozarbayjonni faqatgina koʻchmanchi qabilalar „el“ boʻyicha ajratgan. Yozuvchi va faylasuf — materialist Mirza Fatali Axundov ozarbayjonliklarga nisbatan „kavkazlar“, „musulmonlar“ hamda „tatarlar“ nomlarini qoʻllagan. N.Narimonov esa aksincha umrining oxirigacha oʻzini turkiy deb atagan. „Ozarbayjonliklar“ yoki „Ozarbayjon turkiylari“ termini ozarbayjon muhitida ilk ibor 1891-yilda Kyoshkyul liberal boku gazetasi tomonidan eron — rossiya chegarasining ikki tomonida yashaydigan xalqni atash uchun taklif qilingan. XIX asrning oxiridan ushbu termin oʻzini atash uchun Eltsavetpol guberniyasida ham tarqala boshladi. Sovet Ozarbayjoni tashkil topganidan soʻng, birinchi marotaba aholini roʻyxatga olishda 1926-yilda ozarbayjonliklar „turkiylar“ sifatida takidlab oʻtilgan, lekin 1936-yil SSSR Konstitutsiyasi Loyihasini muhokama qilishda, SSSR xalq va millatlarga taluqli etnonimik terminologiyasi soddalashtirilgan. Shu bilan boshqalar qatorida „ozarbayjonliklar“ rasmiy nomi qabul qilingan va 1939-yildagi aholini roʻyxatga olishda bu nom qoʻllanilgan.
Madaniyatning tarixiy rivojlanishi
Eng qadimgi davri
Ozarbayjon arxeologiyasi — hozirgi Ozarbayjon hududidagi arxeologik izlanish va topilmalar birlashmasi. Bugungi kunga kelib hozirgi Ozarbayjon hududida tarixdan avvalgi davr va bronza va temir asrining ibtidoiy madaniyati, antik va oʻrta asrga oid koʻp sonli yodgorliklari topilgan.
Eng qadimgi odamlar hozirgi Ozarbayjon hududida taxminan eopleystotsen davrida yashagan va ashyoli madaniyatiga oiddir. Eramizdan avvalgi VI asrdan soʻng, eneolit davrida Ozarbayjon hududiga ommaviy ravishda odamlar koʻchib kelgan.
1960-yilda esa ozarbayjonlik arxeologlar Guruchay darasining Azix gʻorida paleontologik turar joyni topishgan. Bu yerda gʻorning madaniy plastlarning quyi gorizontlarida ibtidoiy odamlarning toshli qurollari topilgan.
1968-yilda Azix gʻoridagi izlanishlar vaqtida odamning (yosh juvon) preneandeltal — azixantopning pastki jagʻ suyaklari topilgan.
Eramizdan avvalgi 8-5 mingyilliklarda Gobustonda qoyada chizilgan erta rasmlar paydo boʻladi. Qadimgi odamlarning sehrli totemik tushunchalari, ularning diniy marosimlari, turli hayvonlarga ovlarini aks ettiruvchi Gobuston qoyalarida saqlanib qolgan rasmlar Ozarbayjon hududida mezolit davridagi ibtidoiy sanʼatdan namunadir.
Eneolit davri eramizdan avvalgi VI mingyillikda boshlangan va e.a. IV mingyillikgacha davom etgan.
Misdan qurollar yasalishi boshlanadi. Lekin, toshdan yasalgan ish qurolllari koʻproq ishlatilgan. Aholi soni oshgan va odamlar yanada kengroq hududlarni egallagan. Aholi yashash joylari asosan dehqonchilik va chorvachilik bilan shugʻullanish uchun qulay boʻlgan daryo qirgʻoqlarida boʻlgan. Madaniyatning koʻpgina xossalari neolit madaniyatidan Yaqin Sharqni tashkil topganini koʻrsatadi.
Eramizdan avvalgi IV asr oʻrtalarida Ozarbayjonda (Agdamda) Leylatapa madaniyati boʻlgan. Sopol idishlarda koʻmish shu madaniyatga mansub. Leylatapa hududida uylarning zich joylashuvi Oldi Osiyo hududidagi uylarga hosdir. Ayrim rus olimlarning fikricha Leylatapa madaniyatlari Maykop madaniyati asoschilari hisoblanadi.
Eramizdan avvalgi IV-III mingyillikda tarkibiga Ozarbayjon ham kirgan katta hududda joylashgan Kura-Arak madaniyati mavjud boʻlgan. Bu madaniyat rudalar qatlamining keng qoʻllanilishi va temirchilikning rivojlanishi bilan izohlanadi. Bu davrda shuningdek kulolchilik, bogʻdorchilik, rivojlangan, Messopotamiya va Kichik Kavkazda esa savdo-sotiq rivojlangan.
Bronza asri oxiri va temir asri boshlarida Mugon tekisligida va Talish togʻlarida Mugon madaniyati mavjud boʻlgan. Bu davrda asosiy faoliyat turlari chorvachilik va qishloq xoʻjaligi boʻlgan. Gʻarbiy Osiyo turidagi bronza va temir xanjarlar bu davrga hosdir.
Naxichevan AR hududida bronza asri oxiri va temir asri boshlarida Boʻyalgan Idishlar madaniyati boʻlgan. 1896, 1904 va 1926-yillarda Gizilvand monastiri yaqinida Naxichevan madaniyatiga oid toshli qutilar koʻmilgan yodgorligi topilgan.
Eramizdan avvalgi XIII-VII asrlarda Sharqda va Markaziy Kavkazortida Xodjali — Gedebek madaniyati boʻlgan. Bu davr asosan koʻmilgan joylardan tashkil topgan. Xodjali qoʻrgʻonida 1895-yilda E.Resler tomonidan olib borilgan arxeologik qazish ishlari vaqtida, Assuriya shohi II Adadnirar ismi yozilgan marjonlar topilgan. Ivan Meshshanin fikricha bu topilma Ikichayarasi va Kavkaz orti Messopotamiyasi oʻrtasidagi munosabatlarni anglashga katta imkon beradi.
Ishguz davri
Eramizdan avvalgi VII asrda skiflar hozirgi Ozarbayjon hududiga koʻchib kelishgan. Tarixiy manbalarda Ozarbayjon hududida skiflar tomonidan qurilgan davlat Ishguz deb nomlangan. Skiflar qirolligi asosi midiya tilidagi nom Sakashen boʻlgan deb taxmin qilinadi (Ozarbayjon Resublikasi gʻarbida Gyandjda). Richard Nelson Frey va Anatoliy Xazanovlarning fikricha, Skif qirolligi markazi Mugan tekisligi hisoblangan. Ishguz Midiya, Manna va Urartu davlatlari bilan chegaradosh edi. Eramizdan avvalgi VI asrda skiflar Urartuning maʼmuriy markazi Teyshebainni vayron qilishgan. Eramizdan avvalgi shaharning sugʻorish tizimining vayron qilinishi shahar hayotini yangilanmasligiga sabab boʻlgan.
Skiflar kamondan oʻq otish boʻyicha usta boʻlishgan. Bunga isbot qilib skif haykallari va ishlab chiqarilgan mahsulotlardagi oʻq rasmlari hisoblanadi. Yakdilligi bilan bir qatorda skiflar qabila birlashmasiga ega edi va harbiy boshliq tomonidan boshqarilgan qabilalar hisoblangan. Harbiy sohada ular Ozarbayjon hududidagi mahalliy aholi madaniyatiga katta taʼsir koʻrsatishgan. Skiflar aborigenlarni ot ustida kamondan oʻq otishga oʻrgatishgan.
1946—1953-yillarda S.M.Gaziyev boshchiligida Mingechevirda olib borilayotgan ekspeditsiya davomida bronza asrining oʻrta davrini qamrab olgan topilgan materiallar orasida skiflar maqbarasi ham topilgan. Umuman olganda Kavkaz janubi — sharqining turli tumanlarida kimmer — skiflar yurishlari davrida yangi xalqqa tegishli maqbara yodgorliklari topilgan hamda koʻmish udumlari paydo boʻlgan. Qazish vaqtida topilgan uzuk va muhrdagi rasmlar bu yodgorliklarni skiflarga tegishli ekanligini isbotlaydi. Shuningdek, skif qabrlarida kamon oʻqlari, qiyshiq pichoqlar, oʻtkirlovchi toshlar, qilich va nayza uchlari, bilaguzuklar, bronza oynalar topilgan.
Kavkaz Albaniyasi davri
Eramizdan avvalgi IV-III asrlardan boshlab va eramizning VIII asrigacha Ozarbayjon hududida Kavkaz Albaniyasi mavjud boʻlgan. Bu davlatning poytaxti avval Kabalaka (Gabala), keyin esa Partav (Barda) shahri boʻlgan. Antik davrda Albaniyada yashagan aholi butparast boʻlgan. Strabonning fikricha bu yerda Quyosh, Zevs va Oyga sigʻinishgan. Strabon Iberiya chegaralari yaqinida joylashgan Oy ilohi ibodatxonasi va bu yerda bajarilgan odamni qurbonlikka keltirish udumini tasvirlab bergan. Albaniyada ibodatxonalarga katta yerlar ajratilgan va ularda ibodatxona qullari xizmat qilgan, ularning bir qismi ibodat bilan bogʻliq vazifalarni bajargan. Ular orasidan qurbonlik uchun odamlar tanlab olingan.
Eramizdan avvalgi IV asr — eramizning VIII asrida Janubiy Kavkazda, ayniqsa Kavkaz Albaniyasi hududida Koʻzali qabrlar madaniyati boʻlgan. Bu madaniyatda oʻlganlarni oʻralgan holatda oʻng yoki chap yonboshda gorizontal holatda koʻmishgan. Qabrda metal buyumlar (bronza va temir qurol aslahalar, mis, kumush va tilla taqinchoqlar), yogʻoch, tosh, loy va shishadan buyumlar boʻlgan. Keyingi qabrlarda Rim, Arshak va Sosoniylar tangalari uchraydi. Bu madaniyat ot mingan, dehqonchilik, chorvachilik, ov, baliqchilik va ustachilik bilan shugʻullangan aholiga oid. Eramizdan avvalgi III-I asrlarda Kavkaz Albaniyasi hududida Yaloylutapa madaniyati boʻlgan. Bizgacha yetib kelgan madaniyatning qabrlarida va qoʻrgʻonlarida topilgan turli mehnat qurollari, bu madaniyat vakillari dehqonchilik va vino ishlab chiqarish bilan shugʻullanganini koʻrsatadi.
Eramizning IV asrida mavjud Alban davlatida va oxirigacha xristianlik rasmiy davlat dini deb eʼlon qilingan va xristian mafkurasi taʼsirida boʻlgan. V asr boshida qirol Esuagenning hukmronligi davrida bu yerda turli guruh bolalari taʼlim olishgan. Hatto davlat ularning ovqatlanishi uchun pul ajratgan. Esuagenning oʻgʻli Vashagen III xristian dinini rivojlantirish uchun maʼlumotli ruhoniylarni tayyorlagan. Shu maqsadda diniy maktablar ochilgan. Moisey Kalankatli shunday yozgan:
„Olloh irodasi bilan taxtni egallagan qirol Vashagan, sehrgar, jodugar, butparast farzandlarini yegʻib maktabga toshirishni va u yerda ilohiy dinni oʻrgatish, xristian hayotini tushuntirish, ularni Uch Ugnumga ishontirish, kofirarni Ollohga sigʻinish yoʻliga qoʻyishga buyurgan“.[72][73][74]
Albaniyada Nax-Dogʻiston guruhlarining lezgin tili guruhiga mansub alban tilida soʻzlashishgan. Shuningdek, Alban tarixchisi Moisey Kalankatuku xalqlar haqidagi yozuvlarida albanlar taʼkidlangan. X-XII asrlargacha bu til Kura daryosining chap qirgʻoqlarida keng tarqalgan, keyin esa, turkiy dialekt bilan almashtirilgan. Bunga alban tilidagi yozuvli qadimgi madaniy yodgorliklar isbot boʻla oladi. Buyum va diniy binolarda oʻyib yozilgan koʻpgina alban epigrafik namunalari topilgan. Bu yozuvlar eramizning VI-VIII asrlariga oid. 1947—1952-yillarda Mingechevirdagi qazish ishlari vaqtida oʻyib yozilgan alban yozuvlari namunalari topilgan. Misrning Santa Katerina shahrida ortodok monastiri — Avliyo Yekaterina Monastiri joylashgab va bu yerda Kavkaz Albanlari tilida yozilgan Sinay palimpsesti topilgan. Palimpsest Zaza Aleksidze tomonidan rasshifrovka qilingan.
Arxeologik materiallarini oʻrganish tadqiqodchilar uchun Kavkaz Albaniyasi sanʼatining rivojlanish pogʻonalari haqida oʻz fikrlarini bildirish imkonini beradi. Oʻrta asrlar Alban sanʼati qadimgi davr Kavkaz Albaniyasi ustalari tomonidan avvalroq yaratilgan sanʼat asosida rivojlangan. Erta davr Kavkaz Albaniyasi sanʼati xususiyati tomonidan diniy gʻoyalarga asoslangan, yangi davrning boshlanishi bilan dinning taʼsiri susayadi, feodal kelib chiqish bilan bogʻliq yangi gʻoyalar tarqaladi.
Kavkaz Albaniyasi sanʼatida: zargarlik, toshga ishlov berish, yogʻochga ishlov berish, shisha, kulolchilik va monumental haykaltaroshlik hunarlari rivojlanadi.
Kavkaz Albaniyasi oʻzining alban kalendariga ega boʻlgan. Kavkaz Albanlari 352 yildan boshlab Aleksandr maktabining kalendarini ishlata boshlashgan. Ananiy Shirakliy, Ovanes Imastaserin va boshqalarning asarlariga koʻra, alban kalendari Misr tizimi kalendari hisoblangan. Alban tilida oylarning nomlari Navasardos, Tule, Namos, Chil, Bokavon, Mare, Bodjeone, Igul, Bontoke, Orili, Exna, Baxnadir.
Islom davri
VIII asrda Kavkaz Albaniyasining Arab Xalifaligi tarkibiga kirishi bilan Ozarbayjonda islom dini rivojlana boshladi. Islomning tarqalishi Islom madaniyatining rivojlanishiga sabab boʻldi. Arab xalifaligining kuchsizlanishi bilan Ozarbayjon hududida Shirvonshohlar, Sadji, Salari, Ravvadi, Shaddadi feodal davlatlari paydo boʻldi. Shaddadi shohi Faxl bin Mahammad Araks daryosi ustidan koʻprik qurdi, Abyulasvar Shavur esa poytaxt Gyandj shahri atrofida chegara va kanal qurgan. Shirvonshohlar davrida Bokuda qurilish ishlari amalga oshirilgan va shahar rivojlantirilgan. XII asrda qalʼa devorlari qurilgan va shahrning himoya tizimi mustahkamlangan. XV asrda Shirvonshohlar oʻz qarorgohini Shamaxidan Bokuga koʻchirganidan soʻng, „Gala“ shahrining qadimgi qismi hayotida „kristallanish“ asri boshlandi. XI asrda Shirvonshohlar saroyida al-Gazzi kabi shoirlar boʻlgan va ular arab tilida ijod qilishgan. XII asrda Abyulyula Gyandjavi, Falaki Shirvoni, Xagani Shirvoni va Myudjiraddin Beylyugani kabi koʻpgina shoirlar Manuchoxr III va uning oʻgʻli Axsitan I saroyida yegʻilishgan.
Tarixi mobaynida Ozarbayjon butun dunyoga koʻp faylasuf, shoir va olimlarni sovgʻa qilgan. Oʻrta asrlar olim va faylasuflari orasida koʻpgina matematik va falsafiy asarlar muallifi Baxmanyar Ozarbayjoni, „Astronomiya“ asari muallifi Abulgasan Shirvoniylar boʻlgan. Yana bir mashhur shaxs — Nizomiy Ganjaviy boʻlgan, u gumanistik uslubda ijod qilgan. Nizomiy asarlariga Arzindjon hukmdori Bahrom shoh ibn — Dovudga bagʻishlangan „Sirlar xazinasi“, Otabek Shamsaddin Mahammad Jahon Paxlavon Eldegizga bagʻishlangan „Xusrav va Shirin“, Axsitan I ga bagʻishlangan „Layli va Majnun“, Marag hukmdori Aliaddin Kyorpa Arslonga bagʻishlangan „Yetti goʻzal“ hamda Nusriddin Abubakr ibn Mahammad va Mosul hukmdori Malik Izzaddinlarga bagʻishlangan „Iskandarnoma“ kirgan.
XI — XII asrlarda turkiy oʻgʻuz qabilalarini Sharqiy Kavkazortiga koʻchirilishi mahalliy aholi aksariyatining turkiylashishiga sabab boʻldi va bu Ozarbayjon xalqining shakllanishinining boshi edi. Saljuqiylar davlati hukmronligida hamda moʻgullar davrida turkiy qabilalarning koʻchishi davom etgan. Elxoniylar moʻgʻul armiyasining katta qismini turkiylar tashkil etgan.
XV asr oxirida Ozarbayjon aholisining turkiylashuvi yakunlandi va mustaqil Ozarbayjonning turkiy xalqi paydo boʻldi. XV asrda esa Anadolu turkiylari hamda Ozarbayjonlik turkiylar oʻrtasida etnik chegara paydo boʻldi.
Ozarbayjon turkiy etnosining shakklanishi Ozarbayjonning madaniy rivojlanishiga sabab boʻldi. Muqbil markazga ega boʻlmagan bu madaniyat ayrim davrlarda Usmoniylar madaniyatidan ajratilishi qiyin edi. XV asrda Ozarbayjon madaniyatida ikkita markaz shakllanadi: Janubiy Ozarbajon hamda Quyi Qorabogʻ. XV-XVIII asrlarda bu markazlarning shakllanishi yakunlanadi. Shuni yodda tutish kerakki, Ozarbayjon adabiyoti va madaniyatning boshqa qismlari uning tili bilan chambarchas bogʻliqdir. Moddiy madaniyat esa, aholining turkiylashuvidan avval topilgan. Mustaqillikdan soʻng, Ozarbayjon madaniyati Eron hamda Arab madaniyatlari bilan kuchli aloqani saqlab qoldi. Ular yagona din va madaniy — tarixiy anʼanalarga ega edi.
XVIII asrda Ozarbayjonda kelib chiqishi turkiy hisoblangan sulolalar tomonidan boshqarilgan xonliklar shakllandi. 1813-yilning Gyulyuston kelishuviga koʻra hamda 1828-yilning Turkmenchoy kelishuviga koʻra hozirgi Ozarbayjon Respublikasi hududi Rossiya tasarrufiga oʻtadi, Janubiy Ozarbayjon esa Eron tarkibida qoladi. Shunday qilib, ozarbayjonliklar chegarasi Araks daryosi hisoblangan ikkita imperiya tarkibida qolishga majbur boʻldilar. Eron va Rossiya madaniyatlari tasirida qolgan ozarbayjonliklar, asriy ijtimoiy evolyutsia natijasida bir- biridan farqlana boshladilar.
1822-yilda parchalangan Qorabogʻ xonligi poytaxti hisoblangan Shusha shahri Ozarbayjon madaniyati markazlaridan biri boʻldi. Muayyan davrda bu shahar koʻpgina Ozarbayjon ziyolilari — shoir, yozuvchi va ayniqsa, musiqachilar (Ozarbayjon oshiglari, Ozarbayjon mugʻomi ijrochilari) uchun uy boʻldi. Shusha shahrining tarixiy markazida 549 tarixiy uy (ulardan 72 Ozarbayjon tarixida oʻchmas iz qoldirgan shaxslarning uylari yoki muzey — uylar), 17 kvartal buloqlari, 17 masjid, 6 karvon saroy, 3 maqbara, 2 madrasa, bir nechta cherkov, monastir va qalʼa devorlari mavjud. Bu yodgorliklarning aksariyati XIX asrda yashab oʻtgan Ozarbayjon meʼmori Kyarbalai Safixan Qorabogʻi tomonidan qurilgan va mashhur usta Kyarbalai Safarli tomonidan oʻsha davrning naqshlari bilan bezatilgan.
Hozirgi davr
XIX asrda Ozarbayjon Rossiya tarkibiga kirishi sababli bu yerda yashaydigan aholi Rossiya madaniyati yordamida jahon madaniyati bilan tanishishdi. Bu davrda Tbilisi shahri Ozarbayjon madaniyati rivojlanishida ahamiyatli markazlaridan biri hisoblanadi. Tbilisida Ozarbayjon madaniyatining yetuk namoyondalari yashagan — Molla Vali Vidadi, Mirza Fatali Axundzoda, Mirza Shafi Vazeh, Byulyuldjan, Rashid Bexbudov, Geysar Kashiyeva, Xadidja Gayibova va boshqalar.
1918-yilda Ozarbayjon Milliy Ittifoqi Mustaqillik dekloratsiyasini qabul qilib, Ozarbayjon Xalq Respublikasini tashkil etilishi haqida eʼlon qildi. 23 oy mavjud boʻlgan bu davlat Sharqdagi birinchi demokratik davlat sifatida tarixga kirgan (5 yildan soʻng, 1923-yilda Turkiya Respublikasi tashkil etildi) va Ozarbayjon ayollarga yuridik ovoz berish huquqi berilgan musulmon davlatlaridan birinchisi boʻldi.
1920—1930-yillarda Boku shahri turkiy xalqlarning madaniy hayoti markaziga aylandi. Bu yerda Tatarston, Oʻzbekiston, Turkiya va boshqa joylardan yetuk ziyolilari yashab ijod qilgan. Ulardan aksariyati Stalin qatagʻoni qurboni boʻlgan. Qozoq adabiyoti bilan taqqoslaganda Ozarbayjon adabiyoti namoyondalari 1937—1938-yillar qatagʻonida kamroq jabr koʻrdi, lekin Kavkaz orti qatagʻonda eng koʻp jabrlangan hisoblanadi. Shuningdek, Ozarbayjonning koʻpgina ilm-fan namoyondalari Buyuk Tozalashning qurbonlariga aylanishdi.
1920-yilda Ali Bayramov nomidagi Ayollar Klubida 7 ayol oʻzidan chodrani yechib tashladi va Ozarbayjonda chodrani yechish kompaniyasi boshlandi. Umuman olganda XX asr boshidan Ozarbayjon ayollari bu masalada birinchilardan edi. Bunga misollar keltirish mumkin: taʼlim sohasida Nigyar Shixlinskaya, Sona xonim Melixan, Adilya Shaxtaxtinskaya, Valida Tutaygut, teatr va kino sohasida Gyovhar Gaziyeva, Shovket Mamedova, Izzat Orudjzade, Gamar Salamzade, Gamar Almaszade, siyosatda Ayna Sultanova, Skina Aliyeva, parlamentni boshqargan va Naxichevan Avtonom Respublikasining Oliy Kengashi Prezidiumi Raisi etib saylangan birinchi ozarbayjon ayoli. 1931-yilda oʻzining birinchi parvozini amalga oshirgan Leyla Mamedbekova nafaqat Ozarbayjonda, balki Kavkaz, Janubiy Yevropa va Yaqin Sharqda ham birinchi ayol — uchuvchi boʻldi.
1939-yilda Moskvada sovet memorlari Sadig Dadashev hamda Mikail Guseynov loyihalari boʻyicha Ozarbayjon pavilyoni qurilgan. Pavilyon ekspozitsiyasi Ozarbayjon SSR madaniyatini rivojlanishiga bagʻishlangan. 1930-yilda Aleksandr Shirvanzade Ozarbayjon SSRning birinchi xalq shoiri boʻldi, 1931-yilda esa Gurban Pirimov — Ozarbayjon SSRning birinchi xalq artisti boʻldi, 1965-yilda Samed Vurgun Ozarbayjon SSRning birinchi xalq shoiri boʻldi. Bokuda tavallud topgan mashhur shaxslarni misol tariqasida keltirish mumkin: Mstislav Rastropovich, Larisa Dolina, Vladimir Menshov, Yevgeniy Petrosyan, Garri Kasparov. Sovet davrida Yuliy Gusmanning QVZ (Quvnoqlar va Zukkolar) „Bokulik yigitlar“ jamoasi juda mashhur boʻlgan va 1988-yilda Ozarbayjonda tashkil etilgan QVZ jamoasi 1992, 1993, 1995-yillarda MDH chempioni boʻldi, 2000-yilda 10 eng yaxshi jamoalar orasida XX asr chempioni boʻldi.
1953-yilning may oyida Ozarbayjon SSR Madaniyat Vazirligi tashkil etildi. 1988-yilda qoʻshiqchi va bastakor Rolad Byulbyuloglu Madaniyat Vaziri etib tayinlandi. Prezident Ilhom Aliyevning 2009-yil 30-yanvardagi farmoni bilan Ozarbayjon Madaniyat Vazirligi asosida Ozarbayjon Madaniyat va Turizm Vazirligi tashkil etilgan. Oʻsha yilda Abulfas Karayev Ozarbayjonning Madaniyat Vaziri etib tayinlangan. 2011-yilning 14-fevralida „boy Ozarbayjon madaniyatining insoniylik qadr qimmatini dunyoga tanitish, dunyo durdonalarini mamlakatimizda targʻib qilish, yosh avlodning adabiy — estetik didini shakllantirish“ maqsadida Kultura TV telekanali translyatsiyasini boshladi.
XXI asrda Ozarbayjon koʻpgina xalqaro tadbirlarga mezbonlik qildi. Ulardan eng mashhuri — Yevrovideniyening 57 tanlovi hamda jahon tarixida ilk bor oʻtkazilgan Yevropa oʻyinlari. 2009-yil Boku shahri hamda 2018-yil Naxichevan „Islom madaniyati poytaxti“ etib tanlandi. 2016-yil Sheki shahri „Turkiy dunyo madaniyati poytaxti“, Gyandj shahri esa — „Yevropa yoshlari poytaxti“ etib saylandi.
Meʼmorchilik
Qadimgi va antik davr meʼmorchiligi
Tarixdan avvalgi davr yashash joylarining megalitik va tsiklopik qurilma qoldiqlari Kichik Kavkazning togʻli qismlari hamda Naxichevan hududida topilgan. Bunday qurilmalar Eneolit va Erta Bronza asriga taluqli. Bunday yashash joylariga namunalari Fizulin tumani hududidagi Karakyopektapa, Sadarak tumani hududidagi Sadarak qalʼasi, Agdam tumani hududidagi Uzarliktapa, Babek tumani hududidagi Chalxangala, Agstafin tumani hududidagi Gargarlar tepaligi, Babek tumani hududidagi Kyultapa I, Djalilabad tumani hududidagi Alikomek tepaligi hamda Sharur tumani hududidagi Oglangalani kiritish mumkin.
Manna davri meʼmorchiligi Eron Gʻarbi va Sharqiy Ozarbayjon hududidagi yodgorliklar asosida qisman oʻrganilgan. Rudbar shahri yaqinida joylashgan Marligtapa yashash joylari, Gansali, Dinxatapa, Gyoktapa, Xaftavantapa hamda Urmiya koʻli yonidagi toʻxtash joylari — Manna davri meʼmorchiligini oʻzida aks ettirgan yodgorliklardir. Manna davri yodgorliklari kabi, Atropatena davri meʼmorchiligi aks ettirgan asosiy yodgorliklar Eron Islom Respublikasi hududida joylashgan. Bu madaniyat namunasi sifatida Saggiz shahri yaqinida joylashgan Taxri Sulaymon yashash joyi hududining Kerefto gʻor — ibodatxonasi va Atropatena poytaxti Gazaka shahri qoldiqlarini aks ettirgan Kyudistan qoldiqlarini misol qilish mumkin.
Kavkaz Albaniyasi meʼmorchiligi Ozarbayjonning Shimoli-Gʻarbiy va gʻarbiy tumanlarida saqlanib qolgan yodgorliklar asosida oʻrganilgan (Sheki tumani hududidagi Kish, Zeyzid, Bideyiz cherkovlari hamda Shabran tumanidagi Chiraggala aylana ibodatxonasi, Gabali tumani hududidagi Kabalaka yashash joyi va Kax tumanidagi Kilsadag cherkovi, Qozoq tumanidagi Gum bazilikasi, Lakit cherkovi, Yeddi kilsa monastiri, Mingechevir cherkov majmuasi, Avey cherkovi, Xodjavand tumani hududidagi Amaras monastiri, Lachin tumani hududidagi Sisarnavang monastiri va h.k.).
Ozarbayjon hududida Gʻarbiy tuman yodgorliklari hamda Qorabogʻ hududi yodgorliklari asosida oʻrta asrlar xristian feodal davlatlari meʼmorchiligi qisman oʻrganib chiqilgan (Kelbedjer tumani hududidagi Gyandjasar va Xudaveng monastirlari, Lex qalʼasi, Kedebek tumani hududidagi Xamshaveng monastiri, Agdam tumani hududidagi Avliyo Yelisey monastiri, Tartar tumani hududidagi Uch kyorpa va Xatiravang monastirlari, Djraberd va Xoxanaberd qalʼalari, Xodjali tumani hududidagi Gaxadj qalʼasi va h.k.). Ozarbayjon hududida Gum bazilikasi,Lakit va Giz galasi (Qiz qalʼasi) cherkovlarini Bokuda bizning davrgacha yetib kelgan qadimgi qurilmalarni asos sifatida hisoblash mumkin.
Kabalaka shahri qoldiqlari
Chıraqqala
Qum bazilikası
Sisarnavang monastırı
Oʻrta asrlar meʼmorchiligi
Erta feodal davri memorchiligi Ozarbayjonda ulkan himoya qurilmalari Beshbarmag, Gilgilchay va Zagatala shahridagi toʻsinlarni qurilishi bilan tavsiflanadi. Ozarbayjon hududidagi islomga oid eng qadimgi qurilma VII asrda Shamaxada qurilgan Agsu va Juma masjidlari. VIII asrda arablar Ozarbayjonni bosib olganidan soʻng, davlat hududida Islom madaniyati tarqala boshladi, masjidlar, minorat, madrasa va maqbaralar qurildi.
IX-X asrlarda Arab Xalifaligida, hokimiyatning susayishi natijasida, Ozarbayjondagi turli kichik sulolalar vaqtinchalik hokimiyatga erishdi. Bu davrda Barda, Shamaxa, Beylagan, Gyandja, Naxichevan, Maraga, Tebriz, Urmiya shaharlari asosiy yashash joylari boʻlgan va ular atrofida oʻziga hos hususiyatga ega mahalliy meʼmorchilik maktablari shakllangan (Shirvon — Absheron, Arran va Naxichevan — Maraga). Ushbu meʼmorchilik maktablarida — Naxichevan — Maragan maktabi sopol va bezakli gʻisht fasad ishlari bilan ajralib turgan, Shirvon — Absheron maktabi esa devolning silliq yuzasi va plastik ishlarning meʼmoriy elementlari kontrasti bilan ajralib turgan, Arran meʼmorchilik maktabi esa gʻishtli ishlari bilan ajralib turgan. XII-XIII asrlarda Ozarbayjon meʼmorchiligining eng goʻzal namunalari Bokudagi Mominexatun, Yusif Kyuseyir oʻgʻli, Gyulyustan, Giz galasi (Qiz qalʼasi) maqbaralari, Qizil va Koʻk gumbaz maqbaralari, Mardakanaxdagi aylana va toʻrtburchak qalʼalari, Nardaran va Bayil qalʼalaridir.
Xudaferin koʻprigi
Momina Xatun maqbarasi
Shirvanşahlar sorayı
Ganja Imamzade qabri
Qeysariyya obidasi
XIV-XVI asrlarda shaharlarning kengayishi bilan gʻisht va tosh qurilmalari rivojlangan, eng goʻzal namunasi Shirvonshohlar saroyi hisoblanadi. Minora shaklidagi maqbaralar (Barda, Garabaglar va Xachindarbatli maqbaralari) hamda Ramana qalʼasi, shuningdek, ikki qavatli va gumbaz koʻrinishidagi qurilmaga ega Diribaba maqbarasi, Tabrizdagi Gyok masjidi, Sultoniyadagi Olsaytu Xudayanda maqbarasi, Gyandjdagi Juma masjidi — bularning barchasi shu davrning mahalliy meʼmorchilik maktabiga mansubdir.
XVII-XVIII asrlarda vujudga kelgan Safavi — Usmoniy urushlari sababli monumental meʼmorchilik namunalarining qurilishi kamaydi; shunga qaramay oʻsha davrda Gyanjdagi Imomzoda maqbarasi va Xon saroyi qurilishi yakunlandi, Shekida rasmlarga boy Xon saroyi va Gyok masjidi qurilishi ham yakunlandi.
Hozirgi davr meʼmorchiligi
XIX asrda Apsheron yarim orolida neft sanoatining rivojlanishi bilan, jamiyat va madaniy hayotda jonlanish boshlandi. XX asr boshlarida Boku Rossiya imperiyasining sanoat shaharlaridan biriga aylandi. Shahrning tez rivojlanishi iqtisodiy nuqtai nazardan millionerlar Emanuel Nobel, Gadji Zeynalabdin Tagiyev, Musa Nagiyev, Murtaza Muxtarov, Shamsi Asadullayev, Aleksandr Mantashev va boshqalar tomonidan yirik sarmoyalar kiritish uchun sharoitlar yaratadi, koʻpgina yangi bino va majmualar qurila boshlandi. Ozarbayjon shaharlarida metsenatlar buyurtmasiga koʻra, koʻpgina jamoat binolari, maktab, kasalxona va uylar qurila boshlandi. Bu davrda qurilgan meʼmoriy yodgorliklar orasida Ismailliya, Saadat, Tagiyeva saroylari, Opera va Balet Teatri binosi hamda Gyanji temir yoʻli binosini taʼkidlash mumkin.
1920—1930-yillar Sovet Ozarbayjoni meʼmorchiligi uchun konstruktiv gʻoya hukmronligi hosdir. Bu davrda meʼmorlar Aleksey Shusayev, aka-uka Vesninlar, S.S.Pen, G.M.Mikelov, shuningdek Mikail Guseynov ishlari erta davr bilan bogʻliq. 1934-yilda Ozarbayjon Kommunistik Partiyasi konstruktiv uslubni tanqid qildi va milliy meʼmorchilik anʼanalarini qaytarish haqida qaror qabul qildi.
Konstruktiv uslub Ozarbayjonda oʻz oʻrnini topa olmadi, 30-40 yillarda S.A.Dadashev, V.A. Munts va Mikail Guseynov ishlarida klassik meʼmoriy anʼanalar va milliy meʼmorchilik elementlar birlashtirilgan, ularning taʼsiri Ozarbayjon meʼmorchiligida seziladi. Oʻsha davrda „klassik — milliy meʼmorchilik“ uslubida qurilgan asarlar orasida Davlat Uyi (1934), Boku Musiqa akademiyasi (1936), ANNA (1948—1960) binosi alohida eʼtiborni tortadi.
1936-yilda Ozarbayjon Meʼmorchiligi Uyushmasiga asos solingan. 1969—1982-yillarda Ozarbayjon SK KP ning birinchi kotibi Haydar Aliyev meʼmorlarni oʻz ishlarida element va milliy meʼmorchilikni birlashtirishga chorlagan. Oʻsha davr meʼmorchiligi namunalari orasida Boku metropolitenining Nizomiy (1970) va Elmar Akademiyasi (1976) stansiyalari, Zagulbadagi mehmonlar uyi, Gyanjdagi Kyapaz mehmonxonasi (1973), Bokudagi Apsheron mehmonxonasi (1965) eʼtiborni tortadi.
Ozarbayjonning zamonaviy meʼmorchiligi oʻzida boshlangʻich davr meʼmorchilik anʼanalirini aks ettiradi, binolar islom, gotika, barokko, klassik va modern uslublarining milliy meʼmorchilik elementlari bilan birga aks ettiradi.
Soʻnggi vaqtlarda qurilgan bino fasadlarida aglay toshlari, shuningdek, marmar, granit, alyumin panellar ishlatiladi. Ozarbayjon meʼmorchiligining qiziqarli namunalari orasida Olov minoralari, SOFAZ Tower, SOCAR Tower, Baku Tower, Trump Tower Baku, Boku Kristal zali, Boku Olimpiya Stadioni, Gyandji Davlat Filarmoniyasi binosi, Haydar Aliyev Markazi, Kongress Markazi binosi, Boku va Azure porti majmuasi, The Cresent Development Project, Haydar masjidi va boshqa meʼmoriy loyihalarni taʼkidlsh mumkin.
Baki shahar hokimiyat binosi
Ozarbayjon davlat filarmoniyasi
Sabunchu elektr temir yoʻl vokzali binosi
Gulustan saroyi
Tasviriy sanʼat
BSE ga koʻra tarixiy mavjudlikning mahalliy sharoitlari oʻziga hos Ozarbayjon sanʼatini yaralishiga olib keldi. Bu sanʼat Yaqin Sharqning badiiy merosida oʻz oʻrnini topdi. VIII asrda Ozarbayjonda islomning tarqalishi tasviriy sanʼatning rivojlanishiga sabab boʻldi. Bu davrda diniy meʼmoriy yodgorliklarning qurilish vaqtida turli bezak va ornamentlar, kalligrafik elementlar, bezakli gʻishtlar va barelyeflardan foydalanilgan. Xalifalikning kuchsizlanishi bilan, Barda, Shamahi, Beylagan, Naxichevan, Shabran shaharlarida mahalliy sanʼat maktablari shakllangan. XV asrda Boku va Shamahi shaharlarida miniatyura sanʼati rivojlana boshladi. Bunga misol qilib Shamaha (kalligraf Sharafaddin Guseyn Sultani qoʻlyozmasi antologiyasi 1468, Britaniya muzeyi, London) hamda Boku (XV asr rassomi Abduldagi Bakuvi yon daftarchasidagi miniatyura, Torgapi saroyi, Istanbul) namunalarini keltirish mumkin. XVII-XVIII asrning Safavi — Usmoniylar urushlari va xonliklar oʻrtasidagi feodal ziddiyatlari sanʼatning rivojlanishiga ogʻir tasir koʻrsatgan.
XVI-XVII asrlarda yogʻoch ornamentini badiiy loyihalash keng rivojlangan. Ornamentning asosiy hususiyati shundaki yogʻochlarni birlashtirganda mixlardan foydalanilmagan. XVI-XVII asrlarga Shayh Gyuneyda maqbarasidagi sandiq va Gyanj shahridagi Juma masjid minbari namunalari taluqli.
Lixidj uzoq muddat mobaynida mis idishlar yasash hunarmandchiligi bilan mashhur edi. Foydalanilgan mis idishlar but, uch boshli barg, uchburchaklar koʻrinishidagi ornamentlar bilan bezatilgan.
Gilamchilik
Ozarbayjon gilamlari haqida soʻz borarkan, Apsheron, Gyandj, Qozox, Shirvon, Qorabogʻ, Guba, Tebriz gilamlari nazarda tutiladi. Itanik ensiklopediyasiga koʻra, gilamchilik asosan hozirgi kunda Sharqiy Kavkazortida — azeri deb nomlanadigan turkiy aholi yashagan hududda tarqalgan. Boshqa xalq gilamchiligi kamroq ahamiyatga ega edi.
XVI asrda hokimiyatga Safaviylar kelishi bilan, Ozarbayjon gilamchiligi yuksak mahoratga yetdi hamda sanoat darajasiga yetdi. Shu davrning miniatyura rassomlari hamda kalligraflari ornamental sanʼat maktabining shakllanishida muhim roʻl oʻynashdi. Bu esa kelgusida Sharqiy sanʼat va yagona Tabriz maktabini yaratilishiga taʼsir qildi. XVI asrning ikkinchi yarimida Janubiy Ozarbayjonda afshan, barg — sitrusli, gyulband kompozitsiyalari rivojlangan. Bu kompozitsiyalar Shimoliy Ozarbayjon shaharlari tekstilchilari tomonidan berilgan edi. Tarixiy statistikaga koʻra, 1843-yilda Ozarbayjonning 6 kaspiyboʻyi provinsiyalarida 18000 gilam toʻqilgan. Kuba va Shirvon gilamlari Bokuda, Qozox hamda Gyandj gilamlari esa, Tebriz hamda Istambulda sotilgan. 1850 va 1857-yillarda Tbilisidagi birinchi xalqaro antiqa buyumlar koʻrgazmasida ozarbayjon ustalari mukofotga sazovor boʻlishdi. XX asr oxirida tijorat neftini ishlab chiqarilishi sababli Boku va Ozarbayjonning boshqa hududlarining iqtisodiy rivojlanishi gilamchilikni rivojlanishiga sabab boʻldi. Bugungi kunda Ozarbayjonning koʻpgina hududlarida gilamchilik muvafaqiyat bilan rivojlanib kelmoqda, jami Ozarbayjonda 20 ortiq yirik va oʻrtacha gilamchilik kombinatlari mavjud. Kuba, Kusar, Kyurdamir, Gyandj, Shemaxa, Shabran, Qozox, Tovuz, Sheki va Bokuda gilamchilikning qadimgi anʼanaviy sanʼati rivojlanishni davom etgan gilamchilik ishlab chiqarishi faoliyat yuritgan. Mashhur gilamdoʻstlardan biri Bokudagi gilam Muzey nomi berilgan Lyatif Kerimov boʻlgan.
Turli xilda ishlab chiqarilgan: tukli — xali, xaliche, gebe va tuksiz — polos, sumax, kilim va boshqalar tat ishlari gilamlari mashhur boʻlgan. Tat gilamdoʻstligining markazlari Kuba tumani qishloqlari (Dara — Chichi, Shudug, Rustov, Kilvar) hamda Apsheron yarimoroli tumanidagi yashash joylari boʻlgan.
2010-yil noyabrida „Ozarbayjondagi anʼanaviy gilamdoʻstlik sanʼati“ YUNESKO ning insoniyatning nomoddiy madaniy merosi roʻyxatiga kiritilgan.
Rassomchilik
XVII dan XIX asrgacha koʻpgina ozarbayjon rassomlari moyli boʻyoqlardan foydalanib, uy, saroy va hommomlarni bezashda ishtirok etishgan. Bunda nafaqat dekorativ motivlar, balki tarixiy — portretlar, jang va ov lavhalari tasvirlangan. Misol tariqasida Gambar tomonidan chizilgan Shekidagi xon saroyi yozuvlari, Bokudagi Xuseyn Kuli xon saroylari, Navvab tomonidan bajarilgan Erivanidagi sardorlar Saroyi xonalari yozuvlarini keltirish mumkin.
Asr oʻrtalarida Ozarbayjon hududida rassomlar asosan kalligrafiya bilan shugʻullangan. Ozarbayjon sheʼriyati klassiki Nizomiy Ganjaviyning „Iskandar — noma“ (1418; Boku) poemasi qoʻlyozmasining yagona illustratsiyasi anʼanaga koʻra Ozarbayjondan kelgan otashparastlar ibodatxonasining vayron boʻlishini tasvirlaydi. Kitoblarning anʼanaviy illustratsiyasi keyingi asrlarda ham davom etdi. Bu akvarel, qamish pati va siyohlar yordamida masallar toʻplami -Sanskrit hikoya prozasi yodgorligi ozarbayjon tilidagi „Kalila va Dimna“ (XVIII asr) illustratsiya qilingan.
XIX asrda Ozarbayjondagi yangi progressiv tasviriy sanʼat rivojlanishda muayyan ravishda ortda qoldi. Dastgohli realistik sanʼat juda sekin rivojlangan. XIX asrning ikkinchi yarimida (devor rasmlari, portret) real xususiyatlari sezilgan, portretli oʻxshashlik berishga harakat qilingan (dekorativ uslub rassomlari Mirza Kadim Erivani, Mir Moxsun Navvab, Usta Gambar Karabagi).
1900—1920-yillarda realistik demokratik yoʻnalish rassomlari — grafikchi A.A. Azimzoda hamda professional taʼlim olgan birinchi ozarbayjon rassomi B.Sh. Kengerli namoyish qilishdi. Soʻnggilari Sovet Ozarbayjon tasviriy sanʼatiga asos solishdi. Zamonaviy Ozarbayjon moyli xolst rassomchiligi asoschisi — oʻzi taʼlim olgan rassom Alibek Guseynzoda (1864—1940) hisoblanadi. Mahsus taʼlim olgan birinchi ozarbayjonlik rassom Keysar Kashiyeva (1893—1972) boʻlgan.
Professional rassomlardan birinchisi bu Bokuda professional bilim yurtiga asos solgan Azim Azimzoda boʻlgan. XX asr ikkinchi yarimi rassomlarida eng mashhurlari Tair Salaxov, Sattar Baxlulzoda, Mikail Abdullayev, Vidadi Narimanbekov, Rasim Babayev, Sanan Kurbonov hamda Togrul Narimanbekovlar hisoblanadi. Ozarbayjonda kitob illustratsiyasi ikki yoʻl bilan rivojlangan: ayrimlari qoʻlyozma illustratsiya asoslarini davom ettirgan (Kyazim Kyazimzoda), boshqalari esa grafik uslub va oq qora ranglardan foydalangan (Maral Raxmanzoda).
Haykaltaroshik
Asr oʻrtalarida turli yashash joylar hududlarida „baba“ (ozarbayjon tilida „ota-bobolar“) nomi bilan maʼlum ajdodlarning tosh haykallari qoʻyilgan. Ozarbayjonning hamma joylarida, vodiy, oʻrmon va togʻlarida qoʻy (boylik belgisi) hamda egarli otlarning toshdan yasalgan haykallari boʻlgan. Qabr toshlari hamda devorlar, Apsheron yarimoroli binolarining bezalishida oʻzining yuqori choʻqqisiga yetgan, relyefli oʻymakorlik bilan bezatilgan. Bokudagi Shirvonshohlar saroyi muzeyidagi arab yozuvili „Bail toshlari“ (XIII asr) odam va hayvon rasmlari bilan bezatilgan va bu antropomorfik yozuvlar namunasini aks ettiradi.
XIX asrning ikkinchi yarimida Bokuning tez oʻsishi va yangi binolarni „tarixiy“ uslubda hamda haykallar bilan bezatish toshga oʻyish sanʼatining qayta tugʻilishi kuzatiladi. XIX asrning 20 yillar boshlarida haykallarda monumental kompozitsiyalar kuzatildi. Birinchi Ozarbayjonlik professional haykaltaroshi 1920-yildan boshlab muhojirlikda yashagan Zeynal Abdin bek Aliyev hisoblanadi. 1920-yildan boshlab Bokuda bir qancha rus haykaltaroshlari yashagan. Birinchi haykaltaroshlik ustaxonasi S.Gordetskiy tomonidan tashkil etilgan. 1923-yilda haykaltarosh E.Tripolskaya „26 bokulik komissarlar“ga atab monument qurgan. 1920-yildan 1930-yilgacha koʻp skverlar tarixiy shaxslar haykallari bilan bezatilgan. Haykallar roli 30-50 yillarda kuchaygan. Misol tariqasida M.F. Axundov (P.V.Sabsay, 1930), Nizomiy Ganjaviy (F.G.Abdurahmonov, 1949), N.Narimanov (D.M.Karyagdi, 1972), Xurshidbanu Natavan (O.G. Eldarov, 1060), U.Gadjibekov (T.G.Mamedov, 1960), M.Mushfigu (M.Rzayev, 1968), K.Karayev (F.I.Nadjafov, 2014) va boshqa haykallarini keltirish mumkin.
1970-yildan boshlab haykaltaroshlar oʻz asarlarini yogʻoch, marmar hamda granitdan yasagan. Cheklangan plastik shakllar G.G.Abdullayevning ishlarida kuzatiladi. F.Salayevning ishlarida klassik haykaltaroshlik qonunlari koʻrsatilgan. Birinchi ozarbayjonlik ayol — haykaltarosh Z.N.Mamedovaning ishlari mashhur.
Til va adabiyot
Ozarbayjon tili
Ozarbayjo tili Ozarbayjonning davlat tili hisoblanadi, u Eronning shimoli — gʻarbida, shuningdek, Gruziya, Turkiya va Rossiyada keng tarqalgan. U turkiy tillarning janubi-gʻarbiy tarmogʻining oʻgʻuz kichik guruhiga mansub. Ozarbayjon leksikasining ahamiyatli plastini arab va forsiy soʻzlar tashkil etgan. Arab soʻzlari ham maishiy ham terminologik leksikani qamrab olgan, eroniylik esa, uzoq vaqt davomida ozarbayjon — forsiy aloqalar boʻlgani bilan tavsiflanadi. Shuningdek, Kavkazning ozarbayjon tilida 4 dialekt guruhlari ajratiladi: sharqiy (boku, derbent, kuba va shemaxin dialektlari, mugan va lenkor shevalari), gʻarbiy (karabay, gyandjin, kozox (qozoq tili bilan adashtirmang) dialektlari, ayrum shevasi), shimoliy (shekin dialekti, zakatal — kaz shevasi), janubiy (naxichevan, tebriz va ordubad dialekti, erevan shevasi).
Bugungi kunda qabul qilingan ilmiy fikrga koʻra ozarbayjon tili XIV asrda mustaqil til sifatida ajralib chiqqan. N.G.Volkov takidlashicha, XVI-XVII asrlardan boshlab Muhammad Fizuli, Kovsi Tabrizi va boshqa ozarbayjon mualliflari ishlarida ozarbayjon adabiy va soʻzlashuv tilini birlashishi kuzatilgan. Uning fikricha, ozarbayjon adabiy tili uzil — kesil soʻzlashuv tili bilan XIX yuzyillikning ikkinchi yarimida yaqinlashgan. XVI asr — XIX asrning boshlarida Ozarbayjonning katta qismi turkiy tilda soʻzlashadigan Safaviylar sulolasi shohlari boshqargan Forsiy imperiyasi taʼsirida boʻlgan. Safaviylar davlatida ozarbayjon tili deyarli yuz yilga saroy, armiya va sud tiliga aylandi (u bu maqomni yuz yil atrofida saqlab qolgan). XIX asrning yarimidanoq boku hamda shemaxi dialektlari asosida zamonayiv adabiy ozarbayjon tili shakllangan. Aynan XIX asr oʻrtalarida ilk bor „ozarbayjon tili“ termini uchragan. Birinchi marotaba u ilmiy tarzda asoslanib professor Mirza Kazem — bek tomonidan ishlatilgan. Kavkazortida ozarbayjon tilini kengroq qoʻllanilishi faqatgina XIX asrning soʻnggi choragida uchragan. 1918-yilning 27-iyunida ozarbayjon tili Ozarbayjon Demokratik Respublikasining davlat tili deb eʼlon qilingan. 1920-yilning 16-avgustida Azrevkon „1 va 2 pogʻonali maktablarda tillarni oʻqitish haqida“ dekret chiqardi va turkiy (ozarbayjon) tilini 2 pogʻonali maktablarda birinchi oʻqish yilidanoq oʻqitilishi majburiy etib belgilandi. 1930-yillarda til nomi rasmiy ravishda „turkiydan“ „ozarbayjon“ nomiga oʻzgartirildi. 1956-yil 21-avgustida Ozarbayjon SSR ning 1937-yilgi Konstitutsiyasini respublikadagi davlat tili haqidagi maqola bilan toʻldirish haqidagi qonun qabul qilingan. Ozarbayjon mustaqillikka erishganidan soʻng, ozarbayjon tili Ozarbayjon Respublikasining davlat tili deb eʼlon qilindi.
Ozarbayjon alifbosi
1922-yilgacha arab grafikali ozarbayjon alifbosidan foydalanilgan. Bu alifboga faqatgina turkiy tilga hos ayrim harflar (ڭ گ ۋ ﭺ پ ژ) kirgan.
Ozarbayjon madaniyatining muayyan vakillari arab grafikasi juda qiyin tizim ekanligini takidlagan. XIX asrning oʻrtalaridan arab grafikasining lotin grafikasiga almashtirish haqidagi ilk loyihalar berilgan. Bu loyihalarning birinchi muallifi Mirza Fatali Axundov boʻlgan. Uning loyihasi Istambulda qabul qilinmaganligi sababli, lotin va rus alifbosi asosida 32 undosh hamda 10 unli harflardan tashkil topgan yangi alifboni tuzdi.
1907-yilda Bokuda Oʻqituvchilarning ikkinchi Syezdida Farxod Afazoda, Abdulla bek Afandizoda hamda Sulayman Sani Axundovlar tomonidan tayyorlangan alifbo loyihasi muhokama qilingan. ANF vaqtida Xalq taʼlimi vazirligi Xudadad bek Malikaslanov bilan hamkorlikda alifbo islohoti bilan bogʻliq mahsus komissiya tuzishga farmon beradi va bu farmonga koʻra xalq taʼlimi vazirligi qoshida mahsus komissiya tashkil etiladi. Lekin Boku operatsiyasi alifbo islohotini oʻtkazishga imkon bermaydi.
SSSR da Ozarbayjon birinchi boʻlib lotin alifbosiga oʻtadi. 1925-yilda Bokuda Samed aga Agamalioglu raisligida Yangi Turkiy Alifboning Umumsoyuz Qoʻmitasi tashkil etilgan. 1929-yilda arab grafikasi yangilangan lotin, 1939-yilda esa — kiril grafikasi bilan oʻzgartirilgan. 1958-yilda kirildagi Ozarbayjon alifbosi Ozarbayjon tili fonemasiga toʻgʻri kelishi uchun oʻzgartirilgan. Kirildagi Ozarbayjon alifbosi G va C harflari bilan kirildagi boshqa alifbolardan farqlanadi. 1991-yilda Ozarbayjon lotin grafikali ozarbayjon alifbosidan foydalana boshladi.
Hozirgi vaqtda Ozarbayjon Respublikasida yashaydigan ozarbayjonliklar, yozuvda lotin grafikasidan foydalanishadi, Dogʻistonlik ozarbayjonliklar — kiril, Eronlik ozarbayjonliklar arab grafikasidan foydalanishadi.
Ozarbayjon folklori
Ozarbayjon xalq ogʻzaki adabiyotiga xalq qoʻshiqlari, afsonalar, sevgi hamda tarixiy — qahramonlik dostonlari, ertaklar, latifalar, maqollar, matallar, udum qoʻshiqlari, hazillar, bayotlar va h.k.lar kiradi. Xalq ijodi asarlari orasida mehnat qoʻshiqlari („Bichinchi negmesi“ — „Kosarch qoʻshigʻi“, „Zexmetin ishigi“ — „Mehnat nurlari“), tarixiy („Gachag Nabi“, „Piyada Kyor-ogli“ — „Piyoda Kyor — oʻgʻli“), lirik („Bu gelen yara banzar“ — „Sen sevgilimga oʻxshaysan“, „Ay, beri bax“ — „Bu yerga qara“, „Galanin dibinda“ — „Qalʼa tagida“, „Ay Lachin“, „Sari Gyalin“), udum, xazilli („Yeri, yeri“) va boshqa turlarni takidlash mumkin.
Ozarbayjon ertaklari XIX asrdan boshlab yegʻila boshladi. Yunon olimi Xann nemis va yunon ertaklari syujetlarini tuzdi, A.Aarne esa shunday ertaklar syujetini jahon ertaklari asosida tuzdi. 2000 yaqin syujetlar yegʻildi va 3 guruhga boʻlindi: hayvonlar haqida ertaklar, oddiy xalq haqidagi ertaklar va latifalar. Oddiy ertaklar toʻrt guruhga boʻlingan: sehrli ertaklar, afsona — ertaklar, novella — ertaklar hamda jinlar haqidagi ertaklar. Hayvonlar haqidagi ertaklarga misol qilib „Chil madyan“, „Armudanla tyulkyu“, „Mugaddas balig“, „Axmag kishi“,, sehr-jodu bilan bogʻliq ertaklarga — „Fatma va okuz“, „Fatmanin ineyi“, „Gyoychek Fatma“, „Shahzade M.talib“, „Shamsi Gamar“, „Garagash“, „Sehrli uzuk“, „Ax-vah“, „Ovchu Pirim“, xoʻjalik ertaklari — „Darzi shagirdi Ahmed“, „Dashdemirin nagili“, „Nushaperi xanim“, „Yeddi gardash bir badji“ va koʻpgina boshqa ertaklarni misol qilib keltirish mumkin.
Ozarbayjon xaq ogʻzaki adabiyotiga maqol va matallar kiradi. Ozarbayjonda maqoldan foydalanganda oratorlning fikri mustahkamlanadi, adabiy ifoda hamda nutqning tinglovchilar ustidan emotsional taʼsiri kuchayadi. Sovet turkshunosi va filologi Afrosiyob Vekilov shuni taʼkidladiki, Ozarbayjon maqol va matallar feodallik davrida asr oʻrtalarida paydo boʻlgan. Shining uchun, ularning aksariyati krestyanlarning majburiy ishlatishi va ularning huquqsizligiga qarshi eʼtirozlar bilan bogʻliq. Ozarbayjon maqol va matallar ilk bor Yerevan musulmonlar maktabining turkiy oʻqituvchisi Mirza Mammedveli Gamarlinskiy tomonidan nashr etilgan.
Turkiy tildagi birinchi yodgorlik bu — keyinchalik turkman, ozarbayjon va turk xalqlari tarkibiga kirgan ogʻuz qabilalari eposi — „Kitabi Dada Gorgud“ hisoblanadi. Epos Oʻrta Osiyoda ujudga kelgan, lekin ogʻuzlar nisbatan zich joylashgan Ozarbayjon hududida uzil — kesil shakllangan. Bu yerda hikoya va qoʻshiqlar XIII asrdan ertaroq shakllangan, XV asrga kelib esa ular yozma koʻrinishga yetgan. Bizgacha Ozarbayjon tilidagi Drezden qoʻlyozmasi hamda XVI asrning turkiy tiliga yaqin Vatikan qoʻlyozmasi yetib kelgan. Dostonda oʻgʻuzlarning bosib olingan Kavkaz yerlaridagi dindan qaytganlar bilan kurashi yozilgan.
Safaviylar davrida Ozarbayjon xalq dostonlari — „Shoh Ismoil“, „Asli va Kerem“, „Ashig Garib“, „Korogli“ yaratilgan. Bu dostonlar mahalliy dialektlar hamda klassik til bilan koʻprik rolini oʻynadi va keyinchalik Usmoniy, oʻzbek hamda forsiy adabiyotga taʼsir koʻrsatdi. Ushbu lirik va epik romanslar turkiy adabiyotning Usmoniy hamda Chagatay tarmoqlari bilan solishtirganda Ozarbayjon adabiyotining oʻziga hos hususiyati hisoblanishi mumkin.
Ozarbayjon adabiyoti
Turkiyshunos va etnograf N.A. Baskakov Ozarbayjon adabiy tilining rivojlanish tarixini uch bosqichga boʻldi:
Iranikning fikriga koʻra Ozarbayjon turkiy adabiyoti tarixi toʻrt bosqichdan iborat:
Oʻrta asrlar adabiyoti
Ozarbayjon tilidagi sheʼriyat asoschisi hamda ozarbayjon adabiyotidagi birinchi shoir — XIII asr oxiri — XIV asr boshlarida Xurosonda yashab ijod qilgan Gasanogli Izzeddin hisoblanadi. Ozarbayjon sheʼriyati rivojlanishida katta rol oʻynagan shaxs bu XIV-XV asrlarda yashab ijod qilgan, xirrifizm tarafdori Imadeddin Nasimidir. Nasimining zamondoshlari — Mustafo Zarir, Gazi Burxoniddin hamda Shoh Gasim Anvar oʻz sheʼrlarini ozarbayjon tilida oʻz sheʼrlarini yozishgan. Devoni Gazi Burxoniddinning leksikasi zamonaviy ozarbayjon tilidan farqlanmagan, lekin boshqa turkiy tillarda ijod qiladigan shoirlarning devonlaridan leksik jihatdan farqlangan. Ozarbayjon tilida lirik poemalarni Kara-Koyunli davlati sultoni Djaxonshoh Xagigi taxallusi ostida hamda Ak-Koyunlu davlati sultoni Yagublar yozishgan. Sulton Yagub saroyiga Navoi uslubida lirik gʻazallar muallifi shoir Kishveri yaqin boʻlgan. XV asrning yana bir shoiri Xatai Tabrizi ham ozarbayjon tilida ijod qilgan va oʻzining „Yusuf va Zulayho“ poemasini Ak-Koyunlu hukmdori Sutom Yagubga bagʻishlagan. Bu poema ozarbayjon tilida yozilgan birinchi poemalardan hisoblanadi. Sulton Yagub saroyida Navoi uslubida ozarbayjon tilida ijod qilgan Kishveri yashagan. Shoh Ismoil davrida uning saroyida „shoirlar shohi“ deb nomlangan Xabibi yashagan. Asr oʻrtalarida Ozarbayjonda tarjimonlik sanʼati rivojlangan. Uning birinchi namunalari - Mustafa Zaririning „Siratin — Nabi“ va „Fyutuxush — Shami“, Sherozining „Gyulshani — razi“, Tabrizining „Asrarname“ keltirish mumkin. XVI asr namunalari bu — Magsudining „Modjuznoma“, Nazinining „Xadisi-arbain“, Nishatining „Shyuxadaname“ hamda „Shayh Safi memuarlari“ asarlari, Mahmud Shirvoniyning „Xaridatyul — adjib“. XVI asrda Safaviy hukmdorlari Ismoil I hamda Taxmasib I hukmronligi davrlari Ozarbayjonning turkiy tili va adabiyoti tarixining rivojlanishida eng yuksalgan davrlari hisoblanadi. Xatoi taxallusi bilan Shoh Ismoil oʻzining ona tili boʻlmish ozarbayjon va qisman forsiy tilda ijod qilgan. Uning oʻgʻli mirza Safaviy ayrim mualliflarning fikricha ozarbayjon va forsiy tillarida bir xil ijod qilgan, lekin bizgacha uning forsiy tildagi sheʼriyatining kichik qismi yetib kelgan. Shoh Ismoil hukmronligidan boshlab taxminan butun asr davomida Safaviylar imperiyasida saroy, armiya va sudlarda ozarbayjon tilidan foydalanishgan. Shu darda Iroqda ham onat tili boʻlmish ozarbayjon, shuningdek, forsiy va arab tillarida bir xilda goʻzal ijod qilgan Fizuliy yashab ijod qilgan. Asarlari orasida ozarbayjon tilidagi „Layli va Majnun“, „Bangyu-Bade“, „Soxbatul Asmar“, „Shox va dilenchi“, „Xadisi — arbain“, „Xagigatis — syuada“ hamda „Shikayatname“ misol qilish mumkin. U Ozarbayjon sheʼriyati rivojlanishida katta roʻl oʻynadi.
Ozarbayjon madaniyatida ashug anʼanasi XV-XVI asrlarda Ashug Gurban davrida rivojlana boshladi. Bu sanʼat tarixi juda qadimgi boʻlib, gopuzda chalgan ozanlar Gurban davrida sozda chaladigan ashuglar bilan oʻzgartirilgan. Shoh Ismoil Xatoi ashug sanʼati rivojlanishiga katta taʼsir koʻrsatgan. Qizilboshlar davrida ashuglar ozarbayjon tilida oʻz qoʻshiqlarini yozishgan. Oʻrta asrlarda bu sanʼat ustalari Sari Ashug, Ashug Abbas Tufarangli, Ashug Valex va boshqalarni keltirish mumkin.
XVII-XVIII asrlarda mashhur shoirlar orasida Saib Tabrizi, Gyovsi Tabrizi, Mahammad Amani, Malik bek Avdji, Mirza Salex Tabrizi, Kalbali xan Myusaxib — Gyandjeli, Myurtazagulu xan Shamli va Tasir Tabrizilarni keltirish mumkin. Shoir Ryuknaddin Masud Mesixidan ozarbayjon tilida yaratilgan oʻrta asrlar sheʼriyatining eng yaxshi romantik poemalaridan biri „Varga va Gyulsha“ yetib kelgan. XVII asrda yashab oʻtgan Abbos II va uning tarixchisi hamda shoh Sulaymon Safavi vaziri Muhammad Toxir Vaxid Gazvini ozarbayjon tilida sheʼrlar yozishgan. Rey shahridan Tarzi Afshar ozarbayjon va forsiy tilida hajviyaviy sheʼrlarni oʻz ichiga olgan kichik devonining muallifi boʻlgan. Tarzchilik deb nomlangan sheʼriyatning bunday koʻrinishi Isfagan saroyida juda ommaviylashgan.
XVIII asrda siyosiy voqealar sababli Eronning Ozarbayjon viloyatida turkiy adabiyot ortda qoldi, shimolda esa zamonaviy Ozarbayjon turkiy adabiyoti rivojlangan. Janubda adabiyot ham Ozarbayjon ham forsiy tillarida davom etgan, shimol shahar markazlarida adabiyot faqat Ozarbayjon tilida boʻlgan. XVIII asrda Shirvon maktabi shoirlari — Shakir Shirvani, Nishat Shirvani, Maxdjur Shirvani va Aga Mesix Shirvoniylar ijod qilgan. Bu davrda ashug sheʼriyatining xalq ogʻzaki adabiyotiga taʼsir kuchayadi. Yozma sheʼriyat xalq ogʻzaki ijodining motiv va terminlari bilan boyitilgan, sheʼriyat tili esa kanonik norma va stereotiplardan sezilarli ravishda tozalanadi. Ozarbayjon adabiyotida realizm asoschisi qorabogʻ xoni Molla Panox saroyidagi Vagif hisoblanadi. Uning sheʼriyatining asosiy mavzusi sevgi va insonning ichki dunyo goʻzalligi boʻldi. Vagif ijodi yozma sheʼriyatda keng qoʻllana boshlagan, xalq sheʼriyati shakli — goshmaga sezilarli taʼsir koʻrsatgan. Vagifning yaqin doʻsti, yana bir shoir Molla Veli Vidadi toʻgʻrisoʻzlik, mardlik, aql va ong kuchini madh qilgan, shuningdek, oʻzaro urush va feodal vahshiyliklarini tanqid qilgan. Uning pissimistik ruhi "Laylaklar’, „Shoir Vagifga noma“, „Yegʻlab ol“ sheʼrlarida oʻz aksini topdi. Vagif va Vidadi ijodi ozarbayjon adabiyotida XVIII asr sheʼriyat choʻqqisiga aylandi. XVIII asr eng ahamiyatli prozaik yodgorligi — „Shahriyor va Sanubar“ xalq dostoni asosida anonim muallif tomonidan yozilgan „Shahriyor haqidagi rivoyat“ hisoblanadi.
Adabiyotning sust davri boʻlishiga qaramay, elegiya va motam shaklidagi shea adabiyoti keng tarqalgan. Bunday motamli qoʻshiqlarning mashhur mualliflari Nizamaldin Mahammad Dexgaragani, Seid Fattax Maragi, Gadji Xudaverdi Taib Xoy boʻlishgan.
Zamonaviy Ozarbayjon adabiyoti
XIX asrda hozirgi Ozarbayjon Respublikasi hududi Rossiya imperiyasi tarkibiga kirganidan soʻng, mahalliy aholi forsiy anʼanalardan ajratib qoʻyildi va rus — yevropa anʼanalariga qoʻshildi. Bu davrda Gasim — bek Zakir, Seid Abulgasim Nebati, Seid Azim Shirvani, Xurshudbanu Natavan, Abbasgulu aga Bakixanov, Mirza Shafi Vazex, Ismail-bek Gutgashinli, Djalil Mamedkulizadelar ijod qilishgan. Asr oʻrtalarida ozarbayjon dramaturgiyasi paydo boʻladi, koʻzga koʻringan namoyondalardan ozarbayjon adabiyoti tanqid asoschisi, 1850-yildan 1857-yilgacha oltita komediya va bitta qissa yozgan Mirza Fatali Axundov, 1896-yilda birinchi ozarbayjon fojeasi „Faxreddin motami“ yaratgan Nadjaf — bek Vezirovlarni ajratish mumkin. Eron Ozarbayjonida shoir Seid Abdulgasem Nabati va shoira Xeyran — xanum ijod qilishgan. Oʻsha davr ozarbayjon adabiyotida ashug sheʼriyati katta oʻrin egallagan. Alesker, Nadjafkuli, Guseyn Bozalganli va boshqa ashuglar shuhrat qozongan.
XX asr boshlarida ozarbayjon adabiyotida progressiv romantizm asoschisi Muhammad Xadi, shuningdek, Guseyn Djavid, Mikail Mushfig, Abbas Saxxatlar oʻz ijodini boshlashdi. Sovet Ozarbayjonining koʻzga koʻringan adabiyot namoyondalaridan Ozarbayjonning birinchi xalq shoiri Samed Vurgun, Suleyman Rustam, Rasul Rza, Mamed Said Ordubadi, Mirza Ibragimov, Bahtiyor Vahabzade va boshqalarni keltirish mumkin. Bu davrda Eron Ozarbayjonida Muhammad Xuseyn Shahriyar, Samed Bexrangi va boshqalar ijod qilgan.
Zamonaviy Ozarbayjon yozuvchilaridan rus kitobxonlari orasida nom qozongan kinodramaturg Rustam Ibragimbekov va detektiv romanlari muallifi Chingiz Abdullayevlarni keltirish mumkin, ular faqat rus tilida yozishgan. Sheʼriyat esa Nariman Gasanzade, Xalil Rza, Djabir Novruz, Vagif Samedogli, Nusrat Kesemenli, Ramiz Rovshan, Gamlet Isaxanli, Zalimxan Yagub va boshqalar tomonidan koʻrsatilgan.
Musiqasi
Milliy musiqa asboblari
Ozarbayjon musiqa sanʼati ustalari — Alixan Tabrizi va Rzadaddin Shirvani shushtar va sheshxanani yaratishdi. Turk sayohatchisi maʼlumotiga koʻra, oʻz davrining mashhur sozandasi Naxchivanli Murad aga Usmoniylar sultoni Murad III tomonidan Konstantinopolga koʻchirildi.
Ozarbayjon torli asboblariga gopuz, chogur, barbat, chang, rud, sentur, tor, kamancha, kanon, soz va Shirvon tanburi kiradi. Gopuz oʻrniga ozarbayjon ashuglari oʻz ijrolarida sozni qoʻllay boshladi va Ozarbayjon sozining soʻnggi shakli Shoh Ismoil Xatoi (XVI asr) davrida olingan.
Boshqa torli musiqa asbobi, Ozarbayjon musiqa nishoni tor Ozarbayjon mugʻomini chalishda ishlatilgan. Ozarbayjonda tor XVIII asrda mashhur boʻldi. Iranik ensiklopediyasiga koʻra, Ozarbayjon Kavkazning boshqa hududlarida, ayniqsa mugam tizimi, tor va kamancha musiqa asboblarini oʻzlashtirib olgan armanilar orasida musiqa sanʼati ijro etilgan. XIX asrda Mirza Sadig tomonidan oʻzgartirilgan Ozarbayjon tori Eron Ozarbayjoni, Armaniston, Gruziya, Dogʻiston, Turkmaniston va Turkiyada ommalashdi.
Ozarbayjon zarbli musiqa asboblariga nogʻora, gaval, daf, laggutular kiradi. Oʻlchamiga koʻra farqlanadigan nogʻora turlari mavjud: goshanagara, katta nogʻora, goltug nogʻora, djura nogʻora. Gaval tor va kamoncha bilan birga mugam triosida ishlatilgan. Ozarbayjonda laggutu asosan Lerik, Astara, Masalli, Lenkeran, Djalilabadda ishlatilgan, bu ikkita toʻrt burchakli yogʻoch qutilardan yasalgan zarbli asbob.
Ozarbayjon puflab chalinadigan asboblariga tulum, ney, zurna, balaban, tyutek kiradi. Ozarbayjon xalqining milliy musiqa asbobi hisoblangan balaban Eronning Sharqiy Ozarbayjonida va Ozarbayjon Respublikasida duduk deb atalgan.
Anʼanaviy musiqa
Ashug repertuari faqatgina dostonlar bilan cheklanib qolmagan. Janrlari turli boʻlsa-da, tematik tarzda ular konkret va ijtimoiy mavzularda yoziladi. Ashuglar sevgi mavzusida ertaklar, lirik qoʻshiqlar, gyozyallama, ustadnoma, satirik qoʻshiqlarni bilishgan. Ashuglar poetik shakldagi muxammas va dubeyt, shuningdek, sheʼriy shakldagi asar dodagdaymaz yaratishgan. Gyoychali Ashug Alesker kabi koʻpgina ashuglar xotirasida 50-60 dostonlar, oʻnlab hikoya va ertaklarni saqlagan. Zamonaviy ozarbayjonda professional ashuglar ikki kategoriyaga boʻlingan: ashug — ijrochilar va shoir — ashuglar.
Ijrochi — ashuglar faqatgina ertak etish bilan mashhur boʻlmagan. Ular oʻz isteʼdodi va folklorni tushunishi boʻyicha, doston va hikoyalarning nashr qilingan qismiga oʻzgartirishlar kiritishgan. Badiiy ijod bilan shugʻullangan Shoir — ashuglar Ozarbayjonda ustod deb atalgan va oʻz shogirdlarini ashug sanʼatining asoslariga oʻrgatishgan. Bular ashug ustalari Gurbani, Ashug Abbas Tufarganli, Xasta Gasim, Ashug Alesker, Ashug Guseyn Bozalganli. Ular nafaqat ozarbayjon ashug sanʼatiga, balki Ozarbayjonning yozma adabiyotiga katta taʼsir koʻrsatishgan. Ashug musiqasi Ozarbayjon hududi — Gyandj, Qorabogʻ, Naxichevan va Salyanaxda tarqalgan, Janubiy Ozarbayjon hududida u Tebriz, Karadag, Maraga, Xoy va Urmiyeda tarqalgan. Tariel Mamedov 11 ashug maktabini ajratdi: Gyoycha, Tovuz, Borchali, Gyandja — Shamkir, Qorabogʻ, Karadag, Tebriz, Urmiya, Childir va Darbend.
Mugam Ozarbayjon Musiqa sanʼatining asosiy janrlaridan biri. Erta davrda mugam arab maqomi, turkiy maqom va forsiy
Uzpedia.uz