Hindistonda savodxonlik
Hindistonda savodxonlik ijtimoiy-iqtisodiy taraqqiyotning kalitidir. 2011-yilgi aholini roʻyxatga olishda 2001-2011- yillarda savodxonlikning oʻsishi 9,2 % koʻrsatkichni koʻrsatdi, lekin bu avvalgi oʻn yillikdagi oʻsishdan sekinroq edi. 1990- yilgi eski tahliliy tadqiqot Hindistonga oʻsha paytdagi rivojlanish sur’atida umumbashariy savodxonlikka erishish uchun 2060-yilgacha vaqt ketishini taxmin qilgan edi.
Hindistonda aholini roʻyxatga olishda 2011-yilda oʻrtacha savodxonlik darajasini 73 % ni tashkil etgan boʻlsa, Milliy statistika komissiyasi 2017-2018-yillarda oʻtkazgan soʻrovda savodxonlik 77,7 % ni tashkil qildi. Shaharlarda savodxonlik darajasi qishloq joylarga qaraganda yuqori edi. Hindistonda savodxonlik darajasida katta gender tafovut mavjud va samarali savodxonlik koʻrsatkichlari (7 yosh va undan yuqori) erkaklar uchun 84,7 % va ayollar uchun 70,3 % ni tashkil etdi. Ayollarning savodxonlik darajasining pastligi Hindistonda oilani rejalashtirish va aholini barqarorlashtirish harakatlariga keskin salbiy taʼsir koʻrsatadi. Aholini roʻyxatga olish 2001-2011-yillardagi oʻn yillikda ayollar savodxonligi darajasining oʻsishi (11,8 %) erkaklar savodxonlik darajasiga (6,9 %) nisbatan sezilarli darajada tezroq boʻlganini koʻrsatdi, bu esa gender tafovutining qisqarishini anglatadi.
Savodxonlik insonga oʻz maqsadlariga erishish, bilim va salohiyatini rivojlantirish, oʻz jamiyatida va kengroq jamiyatda toʻliq ishtirok etish imkonini beradigan taʼlimning uzluksizligini oʻz ichiga oladi."
Milliy savodxonlik missiyasi savodxonlikni oʻqish, yozish va arifmetika koʻnikmalariga ega boʻlish va ularni kundalik hayotda qoʻllash qobiliyati deb belgilaydi. Funksional savodxonlikka erishish (i) 3 ta oʻz-oʻziga ishonishni, (ii) rivojlanish jarayonida ishtirok etish orqali mahrumlik sabablarini bilish va ularning holatini yaxshilashga harakat qilish qobiliyatini, (iii) takomillashtirish koʻnikmalarini egallashni anglatadi.
1991-yildan beri Hindiston aholini roʻyxatga olishda savodxonlikning ishchi taʼrifi quyidagicha:
Savodxonlik darajasi
„Savodxonlikning samarali darajasi“ deb ham ataladi; maʼlum bir vaqtda yetti yosh va undan katta boʻlgan hudud aholisining tushunish bilan oʻqish va yozishni biladigan umumiy foizi. Bu yerda denominator yetti yosh va undan katta yoshdagi aholi hisoblanadi.
Savodxonlikning samarali ko'rsatkichi
=
7 yoshdan yuqori savodxon aholi soni
7 yoshdan yuqori aholi soni
×
100
{\displaystyle {\text{Savodxonlikning samarali ko'rsatkichi}}={\frac {\text{7 yoshdan yuqori savodxon aholi soni}}{\text{7 yoshdan yuqori aholi soni}}}\times 100}
Past savodxonlik darajasi maʼlum bir vaqtda tushunib oʻqish va yozishni biladigan hudud aholisining umumiy foizi (shu jumladan yetti yoshgacha boʻlgan) hudud aholisining umumiy soni[9].
Past savodxonlik darajasi
=
savodxon odamalar soni
umumiy aholi soni
×
100
{\displaystyle {\text{Past savodxonlik darajasi}}={\frac {\text{savodxon odamalar soni}}{\text{umumiy aholi soni}}}\times 100}
Hindistonda savodxonlik darajasi
Mamlakat boʻyicha qiyosiy savodxonlik statistikasi
Quyidagi jadvalda Hindiston va baʼzi qoʻshni mamlakatlarda 2015-yilda kattalar va yoshlarning savodxonlik darajasi koʻrsatilgan. Kattalar savodxonligi darajasi 15+ yosh guruhiga asoslanadi, yoshlar savodxonlik darajasi esa 15-24 yosh guruhiga (yaʼni, yoshlar kattalar guruhiga kiradi).
Savodxonlik darajasining nomutanosibligi
Ushbu nisbatan past savodxonlik darajasiga taʼsir etuvchi asosiy omillardan biri bu taʼlimning foydaliligi va qishloq joylarida yaqin joylarda maktablarning mavjudligidir. 2006-2007-yillarda barcha talabalarni joylashtirish uchun sinf xonalari yetishmaydi. Qolaversa, ko‘pchilik maktablarda tegishli sanitariya sharoitlari yo‘q. Hindistonning markaziy va shimolidagi 188 ta hukumatga qarashli boshlang‘ich maktabni o‘rganish shuni ko‘rsatdiki, maktablarning 59 foizida ichimlik suvi, 89 foizida hojatxona yo‘q. 600 000 qishloqlarda va shaharlar xarobalarida yashash joylari koʻpayib bormoqda, „bepul va majburiy taʼlim“ deyarli malakali „para oʻqituvchilar“ tomonidan beriladigan asosiy savodxonlik yoʻriqnomasidir. Butun Hindistonda oʻquvchilar oʻqituvchilarining oʻrtacha nisbati 42:1 ni tashkil etadi, bu esa oʻqituvchilar yetishmasligini bildiradi. Bunday nomutanosiblik savodxonlik darajasi har xil boʻlishi mumkin boʻlgan standartlashtirilmagan maktab tizimini keltirib chiqardi. Bundan tashqari, Kothari komissiyasi tomonidan 6 % ga koʻrsatilganiga qaramay, taʼlimga ajratilgan xarajatlar 1951-yildan 2002-yilgacha hech qachon YaIMning 4,3 % dan oshmagan. Bu Hindistondagi savodxonlik muammosini yanada murakkablashtiradi.
Qattiq kasta tafovutlari ham mavjud. Quyi kastalarni kamsitish oʻqishni tashlab ketish va oʻqishga kirishning past koʻrsatkichlariga olib keldi. Milliy Namuna Tadqiqot Tashkiloti va Milliy Oila salomatligi tadqiqoti Hindistonda boshlangʻich maktabni tugatgan bolalar ulushi haqida maʼlumot toʻpladi, ular mos ravishda atigi 36,8 % va 37,7 %. 2005-yil 21-fevralda Hindiston Bosh vaziri „I sinfda o‘qiyotgan 100 nafar boladan atigi 47 nafari VIII sinfga yetib borishini, bu esa maktabni tashlab ketish koeffitsienti 52,78 foizni tashkil etishini“ taʼkidlagandi. Taxminlarga koʻra, kamida 35 million va ehtimol 60 millionga yaqin 6-14 yoshli bolalar maktabda emas.
Savodsiz ayollarning katta qismi Hindistonda savodxonlik darajasi pastligining yana bir sababidir. Gender farqlariga asoslangan tengsizlik ayollarning savodxonlik darajasi erkaklarnikiga qaraganda 65,46 foizga past boʻlib, 82,14 foizni tashkil etdi. Ayol va erkak rollarining kuchli stereotiplari tufayli oʻgʻillar foydaliroq deb oʻylashadi va shuning uchun ular oʻqitiladi. Ayollar uydagi qishloq xoʻjalik fermalarida yordam berish uchun jalb qilinmoqda, chunki ular rasmiy taʼlimni talab qilmaydigan bunday faoliyatda erkaklarni almashtirmoqdalar. Qishloq xoʻjaligida ishlaydigan qizlarning 2 % dan kamrogʻi maktabga qatnaydi .
Savodxonlikning oʻsishi
Mustamlakachilikdan oldingi davr
Mustamlaka davridan oldin Hindistonda taʼlim odatda gurukullar deb ataladigan anʼanaviy maktablarda guru nazorati ostida amalga oshirildi. Gurukullar jamoat xayriyalari bilan qoʻllab-quvvatlangan va davlat maktab idoralarining eng qadimgi shakllaridan biri edi.
Tarixchi Dharampalning 1800-yillar boshidagi Britaniya hujjatlariga asoslanib yozishicha, Hindistonda mustamlakachilikdan oldingi taʼlim juda universal edi. Dharampalning taʼkidlashicha, har bir qishloqning hind ibodatxonasi yoki masjidida maktab boʻlgan va barcha kastalar va jamoalarning bolalari bu maktablarda oʻqishgan.
Britaniya davri
Mustamlaka davrida jamoa tomonidan moliyalashtiriladigan gurukul tizimi va maʼbadga asoslangan xayriya taʼlimi pasaya boshladi, chunki Britaniya mustamlaka maʼmuriyati tomonidan targʻib qilingan markazlashtirilgan moliyalashtirilgan muassasalar asta-sekin oʻz zimmasiga ola boshladi.
1881 va 1947-yillarda ingliz tilidagi boshlangʻich maktablar soni 82 916 tadan 134 866 tagacha oʻsdi va oʻquvchilar soni 2 061 541 dan 10 525 943 tagacha oʻsdi. Hindiston jamoatchiligining savodxonlik darajasi, qayd etilganidek, 1872-yildagi 3,2 foizdan 1941-yilda 16,1 foizga koʻtarildi.
1944-yilda Britaniya mustamlaka maʼmuriyati Hindistonning taʼlim tizimini qayta qurish boʻyicha Sargent sxemasi deb nomlangan rejani taqdim etdi va bu reja mamlakatda 40 yil ichida, yaʼni 1984-yilgacha 100 % savodxonlikni yaratish maqsadi koʻzlangan Garchi 40 yillik vaqt oraligʻi oʻsha paytda Hindiston mustaqillik harakati yetakchilari tomonidan universal savodxonlikka erishish uchun juda uzoq muddat deb masxara qilingan boʻlsa-da, Hindiston 2011-yilgi aholini roʻyxatga olish natijalariga koʻra 74 % darajasidan endigina oʻtgan edi. Britaniyalik hindlarning aholini roʻyxatga olishlari savodxonlik darajasidagi sezilarli farqni aniqlaydi: jins, din, tabaqa va yashash joyi.
Mustaqillikdan keyingi davr
6 yoshdan 14 yoshgacha boʻlgan barcha bolalar uchun umumiy va majburiy taʼlimni taʼminlash ezgu milliy gʻoya boʻlib, Konstitutsiyaning 45-moddasida koʻrsatma siyosati sifatida
birinchi oʻringa qoʻyilgan edi, ammo bunga hali erishish uchun koʻp harakat qilish kerak. 1949-yilda Konstitutsiya qabul qilinganidan beri yarim asrdan koʻproq vaqt oʻtdi. Parlament 2002-yilda Konstitutsiyaga 86-oʻzgartirish kiritish toʻgʻrisidagi qonunni qabul qilib, boshlangʻich taʼlimni 6 yoshdan 14 yoshgacha boʻlgan bolalar uchun asosiy huquqqa aylantirdi. Taʼlimga koʻproq mablagʻ ajratish maqsadida 2004-yildagi Moliya (№ 2) qonuni orqali barcha toʻgʻridan-toʻgʻri va bilvosita markaziy soliqlarga 2 foizlik taʼlim toʻlovi oʻrnatildi.
2000-2001-yillarda 60840 ta boshlangʻich maktablar, 664041 ta boshlangʻich va oʻrta maktablar mavjud edi. Boshlangʻich bosqichda jami qabul qilish 1950-1951-yillarda 19,200,000 dan 2001-2002-yillarda 109,800,000 gacha koʻtarildi. 2000-2001-yillarda oʻrta maktablar soni mustaqillik davridagi boshlangʻich maktablar sonidan koʻp edi.
Savodxonlik darajasi 1951-yildagi 18,33 foizdan 2011-yilda 74,04 foizgacha oʻsdi. Xuddi shu davrda aholi soni 361 milliondan 1210 milliongacha oshdi.
Manbalar
uz.wikipedia.org